In een gezellig ingerichte huiskamer zaten twee mensen op een bruine, stoffen bankstel. Op de eikenhouten koffietafel stonden twee kopjes met koffie. De vrouw, met enkele grijze haren door haar zwarte haren, was aan het borduren. De enigszins gezette en kalende man met een snor was de krant aan het lezen. Op de achtergrond speelde een lied uit een Italiaanse opera.
Rond kwart voor acht ging de deurbel en de man stond op om te kijken wie er voor de deur stond. Hij ging de eenvoudige gang door waar verschillende foto’s van familieleden aan de muur hingen.
Zodra de deur open was en hij de jongeman met bruine haren op zijn stoep herkende, verscheen er een warme glimach. “Dag Mike,” zei hij.
“Dag oom Evert,” antwoordde Mike.
“Kom er in, kom er in,” nodigde Evert hem uit en hij legde een hand op de schouder van Mike om hem verder uit te nodigen en deed daarna de deur achter hem dicht. “Liesbeth zit in de huiskamer,” zei hij nog, terwijl hij met Mike naar de huiskamer toe ging en hem daar binnen loodste. “Schat, kijk eens wie hier is,” zei hij, nog voordat Mike zijn tante kon begroeten.
Liesbeth keek op en ook bij haar verscheen een warme glimlach. “Mike, wat leuk om je weer te zien,” begroette ze hem
“Hallo tante,” begroette Mike haar vrolijk. “Ik vroeg me af of u me weer kunt helpen.”
“Wil je weer iets gekaligrafeerd hebben voor je act?” vroeg ze en ze stopte het borduurwerkje in de mand die naast het bankstel stond.
“Tja, wat kan ik zeggen?” antwoordde Mike met een grijns. “Ik ben profiterend neefje. Ik zou het zelf doen, maar met die hanenpoten van mij is het echt geen cadeau.”
Liesbeth moest lachen en wees naar de houten tafel die in de kamer stond. Mike volgde haar naar de tafel en zette zijn rugzak naast een van de stoelen. Hij haalde een blad papier uit een map dat er uit zag als oud perkament. Het tweede blad dat hij op tafel legde was de tekst dat hij gekaligrafeerd wilde hebben.
“Dus de Reizende Minstreel bezoekt binnenkort weer een jarige,” merkte Evert op en hij zag Mike met een vrolijke blik knikken. “Doe je veel van die optredens?”
“Dat valt mee,” antwoordde Mike. “Er zijn maanden waarin ik niet ingehuurd wordt voor kinderfeestjes en soms heb ik er drie in een maand.” Mike had een act waarin hij werd ingehuurd om als minstreel te komen zingen op een kinderfeestje, hij maakte zelf eenvoudige liedjes voor deze gelegenheden en begeleidde zichzelf op de luit. Het liefst van al deed hij thematische kinderfeesten, een ridderfeestje of een prinsessenfeest. Dan kon hij liedjes kiezen of schrijven rond dat thema. Een paar jaar nadat hij luit had leren spelen had hij zijn eerste eenvoudig liedje gemaakt, in de stijl van de middeleeuwe minstreel, en dat beviel hem. Dus was hij dat blijven doen en nu werd hij er ook voor betaald. Al vroeg hij niet veel, hij vroeg een onkostenvergoeding, een stuk taart, een maaltijd als hij de hele dag ingehuurd werd en daarna een vrije gift. Hoewel hij wist dat een vast uurtarief gebruikelijk was voor zulke dingen, had hij besloten de mensen vrij te laten in hetgeen wat ze hem wilden geven. De minstreel van vroeger moest het ook doen van het geld dat mensen hem wilden geven, net zoals de moderne straatmuzikant en die stijl wilde hij zijn act ook doen. En meestal gaven de mensen een eerlijke vergoeding.
Het lied dat bezig was tijdens de komst van Mike kwam tot een einde en het volgende lied op de cd begon te spelen. Evert stak zijn vinger op. “Welk lied is dit?” vroeg hij.
Mike luisterde er even naar. “Ehm… È la solita storia del pastore?” antwoordde Mike, waarbij de Italiaanse woorden vloeiend over zijn tong rolde. Dat was iets wat zijn oom regelmatig deed, zijn kennis testen over de muziek die hij luisterde. Meestal was dat een klassiek stuk of een lied uit een opera, maar hij kon niet altijd antwoorden. In het begin zeker niet, dit spelletje was begonnen toen hij een jaar of twaalf was en naar de middelbare school ging en toen kende hij nog niet veel van die muziek. Tegenwoordig kende hij aardig wat klassieke stukken en een paar opera’s, vooral vanwege zijn oom, maar hij hoorde nog regelmatig een lied wat hij niet kende. Als hij met zijn oom weg ging en ze ergens liepen waar moderne muziek speelde had Mike ook wel eens aan zijn oom gevraagd of die wel wist wat er speelde, maar die was altijd mee met de moderne muziek. Hij zei altijd dat hij als muziekleraar op de middelbare school mee moest zijn met de muziek wat door de jeugd geluisterd werd.
“Dat klopt,” antwoordde Evert, die er blij uit zag omdat zijn neefje dat wist. “Drink je een koffie mee, Mike?”
Mike knikte en keek toe hoe zijn tante aan tafel ging zitten met inkt en een kaligrafeerpen.
Ze las de tekst een keer door en glimlachte daarna naar Mike. “Mooi. Daar zal de kleine Linda vast heel blij mee zijn.”
“Ik hoop het.”
Liesbeth doopte de pen in het inkt en begon de tekst over te nemen. Ondertussen zette Evert een kop koffie voor Mike neer, haalde daarna de kopjes van zijn vrouw en zichzelf en ging bij hen aan tafel zitten.
“Dus,” begon hij. “Dit is je cadeau aan de kinderen voor wie je speelt.”
“Ja,” antwoordde Mike, terwijl hij in zijn kopje roerde om de suiker en melk die zijn oom er al in had gedaan op te roeren. “Een handgeschreven versie van het gepersonaliseerde verjaardagslied in een mooi lijstje. Dan hebben ze een aandenken aan de dag.”
“Die kosten vraag je niet terug in je onkostenvergoeding,” merkte Evert op.
“Allicht, het is een cadeau.”
“En wat krijg ik ervoor?” vroeg Liesbeth, met een knipoog naar Evert.
“Een dikke kus van mij,” kwam het vlotte antwoord van Mike. “En mijn eeuwige dank.”
“Eeuwig nog wel.”
“En geen seconde minder. Maar als het u behaagt kan ik ook een lied voor u schrijven om mijn grote dank te tonen.”
Liesbeth moest lachen en schudde langzaam haar hoofd. “Dichterlijk als altijd,” zei ze en ze keek naar Mike met een glimlach op haar gezicht. “En dan mag ik het zeker zelf kalligraferen?”
“Tenzij u graag mijn hanenpoten aan de muur heeft hangen,” antwoordde Mike met een brede grijns.
Hij had in het begin al eens gevraagd of hij iets terug moest doen en dat had ze geweigerd. Ze vond het een mooi cadeau voor de kinderen, kaligraferen was een hobby en Mike kwam op bezoek, voor haar was dat beloning genoeg.
Evert bekeek de tekst ook eens en knikte goedkeurend. Mike dronk met een glimlach van zijn koffie. De goedkeuring van zijn oom betekende veel. Het was mede dankzij hem dat hij was begonnen met muziek te maken en hij had hem altijd aangemoedigd verder te gaan.
Mike kwam er graag, bij zijn oom en tante. Hier was hij altijd welkom, ook onaangekondigd. Zijn andere tante was er niet blij mee als hij onaangekondigd langskwam, ze wilde haar huis op orde hebben als er bezoek kwam. Niet dat het Mike interesseerde als er ergens een tijdschrift lag of nog een koffiekopje stond of de vloer al een tijdje niet meer gedweild was, maar zij vond dat vervelend, dus belde Mike voordat hij er naar toe ging.
Nadat het lied overgeschreven was op het papier bleef Mike nog even bij zijn oom en tante aan tafel zitten en sprak met ze tot het echt tijd werd om weer naar huis te gaan, hij moest immers op tijd op om naar de universiteit te gaan. Nadat hij alles weer in zijn rugzak had gestopt gaf hij zijn tante een kus op de wang en zijn oom een hand. Beide gingen met hem naar de voordeur en zwaaiden hem uit terwijl hij wegfietste. Ze glimlachten naar elkaar toen ze weer naar binnen gingen. Het was onverwachts geweest, maar het bezoekje van Mike was gezellig geweest.
*** © Mariska Bekker ***