De engel op het ijs

Dit verhaal is onderdeel van ‘het gewone leven kan soms ongewoon zijn’

***

Het was winter en zoals ieder jaar was er een kerstmarkt in Maastricht. Een groepje studenten stond tussen de kraamjes en ze keken rond. Het idee om een dagje Maastricht te doen en de kerstmarkt te bezoeken was van Wart gekomen en dat hadden ze best zien zitten.

Peter keek naar de vele kraampjes en zijn blik bleef even op het reuzenrad rusten voor hij naar Wart keek. “Zo,” begon hij met een grijns en hij wreef in zijn handen, “waar is de Glühwein?”

Wart grinnikte en sloeg Peter op zijn schouder. “Meteen naar het belangrijkste, gelijk heb je.”

“Ik heb ook wel zin in een kopje,” bracht Nico naar voren, de drie-jaar oudere broer van Wart die nog in Maastricht woonde. Een goede vier jaar eerder waren de ouders van Wart naar Nijmegen verhuisd. Omdat hij toen nog zestien was had hij geen keus gehad en moest mee. Zijn oudste broer, Victor, was ook mee verhuisd. Kurt en Nico, de twee overige broers, waren in Maastricht gebleven.

Siebe keek eens rond op de wintermarkt en hij wreef in zijn handen waar hij grijze wollen handschoenen om had. Hij droeg zijn lange zwarte stofjas, zoals hij iedere winter droeg, met een grijze sjaal rond zijn nek en een grijze hoed op zijn hoofd.

Wat dat betrof hadden ze een diverse groep, zoals ze rondliepen op de kerstmarkt. Mike droeg een rode ski-jack met een stel bijpassende handschoenen. Wart had een gevoerde leren jas aan, zonder handschoenen maar wel met een zwarte muts op zijn hoofd. Ook Peter had een muts opgezet, een blauwe wollen met sneeuwvlokken. Perfect voor de tijd van het jaar en jaren eerder gemaakt door zijn grootmoeder. Hij droeg een donkerblauwe winterjas en een witte sjaal. Nico had ook een leren jas aan en had verder geen muts op of handschoenen aan.

Siebe merkte de ijsbaan op en wees ernaar. “Zullen we gaan schaatsen?”

Er kwam niet meteen antwoord en hij keek eens rond.

“Ik kan niet schaatsen,” zei Mike toen.

“De enige wintersport die ik ooit geprobeerd is skieën,” meldde Wart. “En een keertje snowboarden.” Hij begon te grinniken. “Ik ben afgelopen winter met een stel vrienden naar de Alpen geweest, maar ik bracht meer tijd door in de après ski dan op de latten. Ik denk dat ik uiteindelijk maar twee keer in die week effectief ski’s heb ondergebonden.”

Siebe grinnikte ook, dat klonk echt als Wart, hij kon het zich levendig inbeelden. Hij keek nu naar Peter, want die had nog niets gezegd.

“Ik wil best schaatsen,” zei Peter toen hij merkte dat Siebe naar hem keek.

“Mooi, dat is al eentje,” zei Siebe vrolijk en hij keek weer naar zijn twee vrienden en collega-muzikanten. “Kunnen jullie echt niet schaatsen? Er is niets leuker om te doen als het vriest.”

“Wel, het spijt me dat ik geen ijs in mijn bloed heb, meneer de Fries,” begon Wart, maar Nico keek hem niet begrijpend aan.

“Ik dacht dat ‘ie Wiersma heette?”

Proestend liet Mike zijn arm op de schouder van Peter rusten en verborg zijn gezicht er in. Grijnzend klopte Peter zijn schaterlachende vriend op de rug.

“Ja, maar hij is een Fries,” antwoordde Wart en hij gaf zijn broer een stomp. “Bij de les blijven, hè?” De grinnikende Nico wreef over zijn arm en Wart keerde zich weer naar Siebe. “Wat ik dus aan het uitleggen was, meneer Wiersma de Fries, is dat ik nog nooit op een stel schaatsen heb gestaan.”

“En skeelers?”

“Dat wel.”

“Dat kun je dit ook,” antwoordde Siebe beslist en hij keek naar Mike, die weer bijgekomen was van het lachen. “En jij?”

“Nee, sorry, ook nog nooit geskeelerd.”

“Wat deed jij dan in de zomer?”

Mike haalde zijn schouders op. “Ik nam altijd de fiets.”

Siebe keek nog eens naar de ijsbaan, hij had zin om te schaatsen. “Met z’n allen gaan schaatsen is best gezellig, ik zal het je leren.”

“Dat vind ik een goed idee, ik wil het best eens proberen.” Mike had er op zich wel zin in, iedere activiteit die hij met vrienden kon ondernemen was er eentje waard om het te proberen.

Peter gaf Mike een schouderklop. “Zo moeilijk is het niet. En Siebe heeft gelijk, met z’n allen op zo’n schaatsbaan is best leuk.”

En dus huurden ze allemaal een stel schaatsen en gingen de schaatsbaan op. Voor Peter was het alweer eventjes geleden, maar hij kreeg al snel weer de smaak te pakken. Siebe stond op het ijs alsof hij op de stoep stond en keek toe hoe Wart en Mike onwennig op hun schaatsen stonden. Ook Nico stond wiebelend op de schaatsen en bromde dat dit niets voor hem was.

Hoewel Wart en Nico langzaam de slag te pakken kregen kwam Mike maar moeilijk vooruit. Siebe en Peter hadden ondertussen al een rondje gemaakt en schaatsten nu op hun gemak met Mike mee.

“Valt het wat mee?” vroeg Siebe.

“Dit is niet zo gemakkelijk als het lijkt.” Mike zwaaide iets met zijn armen om rechtop te blijven en deed weer een poging schaatsend naar voren te gaan, maar het kwam nogal stuntelig over. Toch lachten Siebe en Peter niet.

“Je doet het niet slecht voor een beginneling,” stelde Siebe hem gerust en Peter voegde eraan toe dat schaatsen inderdaad niet zomaar geleerd was. Daarna gaf Siebe wat uitleg aan Mike, over hoe hij moest staan en hoe hij het beste kon voortbewegen met de schaatsen. Ondertussen wilden Nico en Wart een wedstrijdje doen en nog voordat ze allebei vier slagen hadden gemaakt belandden ze allebei op het ijs en grinikkend probeerden ze weer overeind te komen.  Peter ging naar hen toe om te zien of hij ze kon helpen overeind te komen, maar ze stonden alweer op de schaatsen voor hij bij hen was. Met hun drie gingen ze terug naar Mike en Siebe.

Ondanks dat het hem niet goed lukte vond Mike het wel leuk om op het ijs te staan en het te proberen. Hij ging met een paar stuntelige halen naar voren, maar verloor zijn evenwicht en belandde op zijn kont op het ijs. Siebe stond al snel bij hem om hem recht te helpen, aan de andere kant van hem verscheen een meisje met lange, blonde haren en een witte muts op haar hoofd. Ze droeg een licht-blauwe jas met een witte sjaal om haar nek en twee witte handschoenen aan haar handen. Samen met Siebe hielp ze Mike recht.

“Dank je,” zei Mike met een glimlach en hij keek hierbij eerst naar Siebe en daarna naar het onbekende meisje. Zijn glimlach werd breder toen hij naar haar keek en zijn bruine ogen hadden een vrolijke blik.  “Laat me je behulpzaamheid loven in een lofdicht.”

Ze giechelde en keek hem aan met stralende ogen. “Ben je vrijgezel?”

“Ehm, nee. Ik heb een vriendin.”

“Jammer, je bent schattig.” Ze gaf hem een kus op de wang en schaatste vrolijk weg.

Mike staarde haar verbijsterd na en lachend nam Siebe zijn schouder vast. “Zet dat ook maar in je lofdicht, iets over helden die zich geen raad weten met de kus van een vreemde vrouw.”

“Wauw,” mompelde Mike. Dat was nog nooit gebeurd. De verbijsterde blik zorgde voor gegrinnik bij Peter, Nico en Wart en Mike keek hen aan met een glimlach.

Ze schaatsten verder, langzaam begon Mike er een beetje in te komen, ook al ging hij maar langzaam en vaak nog zwaaiend met zijn armen vooruit.

De meeste mensen schaatsen rondjes aan de rand van de ijsbaan, de plek in het midden was om even op adem te komen, of meer kunstzinnige vormen van schaatsen uit te proberen. Tijdens het schaatsen werd er muziek gespeeld en er klonk een liedje van Micheal Jackson uit de luidsprekers. Siebe draaide op zijn schaatsen en maakte een paar danspasjes op het refrein, een imitatie op the King of Pop, inclusief een soort van moonwalk op schaatsen en eidigend met het vasthouden van zijn hoed zoals Jackson dat ook wel eens deed. Er klonk een klein applausje en Siebe keek op naar zijn vrienden die hadden toegekeken.

Wart pakte zijn gsm en startte de videorecorder. “Hé Siebe, doe dat nog eens.”

Siebe maakte een buiging, wachtte tot het refrein begon en deed zijn danspasjes opnieuw, beginnend met een draai om zijn as en eindigend met het vastpakken van zijn hoed. Wart filmde het en toen het Siebe het korte Micheal Jackson dansje beëindigde liet hij een ‘Woohoo’ horen, terwijl de anderen klapten voor Siebe. Siebe maakte een tweede buiging met een grijns op zijn gezicht en schaatste kalm verder. Er was geen twijfel over mogelijk, deze avond nog zou dat filmpje op Youtube staan en daar had Siebe absoluut geen probleem mee.

Als je Siebe zag was er echt niets moeilijks aan schaatsen, maar Mike kwam nog altijd niet goed vooruit. Hij herinnerde zichzelf eraan dat Siebe al schaatste in een club sinds zijn achtste en hij nu voor het eerst op een stel ijzers stond. Dat nam niet weg dat hij het tot nu toe een goed besteede tijd vond. Als het maar met vrienden was, dan kon iedere activiteit leuk zijn. Op dit moment schaatste hij naast Peter en ze spraken met elkaar.

In het midden van de baan stopte Siebe even met schaatsen en keek naar de schaatsende mensen, zijn adem kwam in wolkjes naar buiten en hij stak zijn gehandschoende handen in de zakken van zijn lange stofjas. Dit was nu eens een middag goed besteed en wat hem betrof mochten ze dit vaker doen. Maar ja, hij hield dan ook van schaatsen. Hij grinnikte zachtjes, misschien had Wart wel gelijk over dat ijs in zijn bloed.

“Dat dansje van je, dat was best goed,” klonk de stem van een meisje achter hem en hij keek om. Daar stond het blonde meisje dat Mike een kus op de wang had gegeven.

“Gewoon wat pasjes die ik vaker geoefend heb.” Siebe liet een glimlach zien aan het meisje, die haar haren naar achter streek en de glimlach beantwoordde.

“Kun je dansen? En zo ja, wil je dan met mij dansen?”

Als antwoord op de vraag stak Siebe zijn hand uit naar haaren hij knikte met een glimlach.

Glimlachend nam ze zijn hand. Samen dansten ze in het midden van de baan op de muziek, waarbij ze zich liet leiden door Siebe. De andere drie jongens stonden aan de kant toe te kijken voor ze weer een rondje schaatsten.

Het meisje bleek Kimberly te heten en in Maastricht te wonen. En ze hield van schaatsen en dansen. Dit waren enkele beleefdheden die ze uitwisselden tijdens de dans. Toen Siebe met een glimlach opmerkte dat ze zijn vriend overdonderd had met die kus giechelde ze en zei dat ze er niets aan kon doen, want ze vond hem echt schattig. Siebe merkte op dat hij daar niet over kon oordelen en ze liet een heldere lach horen. Het was een vrolijk meisje en Siebe mocht haar wel. Na in het midden rondgedanst te hebben op het ijs voegden ze zich weer in de stroom die rondjes schaatste en even later voegden de twee zich weer bij de vrienden van Siebe.

“Waar heb je zo leren dansen?” vroeg Wart toen hij merkte dat Siebe weer bij hen was.

“De laatste twee jaar, tijdens de zomerstop van de schaatstraining, heb ik  een cursus ijsdansen gevolgd met mijn zusje,” antwoordde Siebe schouderophalend.

Wart keek Siebe even aan voor hij naar Mike keek. “Waarom vraag ik het nog?” vroeg hij aan Mike. “Waarom vraag ik die dingen nog? Natuurlijk heeft hij ergens een cursus ijsdansen gedaan.”

Er werd hartelijk gelachen om die opmerking, ook door Siebe. Ze besloten om van het uis af te gaan en Peter stelde voor om poffertjes te eten. Siebe nodigde Kimberly uit om met hen mee te gaan en daar stemde ze mee in. Samen hingen ze nog wat rond op de kerstmarkt. Op het einde vroeg Siebe of ze het weekend daarna weer wilde schaatsen en dat voorstel nam ze aan. Ze spraken af in het midden van de ijsbaan rond zeven uur.

***

Een week later stond Kimberly in het midden van de ijsbaan. Ze trok haar witte handschoen iets op om haar horloge te kunnen bekijken, haar lange haren vielen naar voren terwijl ze de wijzers van haar horloge bestudeerde. Het was al tien na zeven en die jongen van de vorige week was er nog niet. Er verscheen een droevige glimlach, het was zo gezellig geweest, zou Siebe nu echt niet komen?

Ineens klonk er een stem voor haar. “Dag mevrouw, zou u me kunnen zeggen hoe laat het is?”

Lachend keek Kimberly op en zag Siebe voor haar staan. Net als vorige week had hij een hoed op zijn hoofd waar een paar blonde haren onderuit kwamen en had hij zijn zwarte stoffen winterjas aan.

“Het is rond zeven uur.”

“Dan ben ik precies op tijd.” Hij stak zijn gehandschoende hand uit als uitnodigend gebaar en samen schaatsten ze weg naar de groep die rondjes draaide op de ijsbaan.

Ze hield van schaatsen en Siebe deelde dat blijkbaar, want hij zag er blij uit. Hij maakte kalme slagen en leek zich voort te bewegen alsof hij zijn hele leven op schaatsen doorbracht.

“Volgens mij heb je vaker geschaatst,” zei Kimberly met een knipoog naar Siebe, die haar knipoog beantwoordde met een grijns.

“Denk je? Wel, dat zal wel aan het ijs liggen dat ik volgens Wart in mijn bloed heb. Ik ben immers een Fries.”

Kimberly lachte zachtjes en nu was het Siebe die een knipoog gaf. Daarna vertelde hij over de schaatsclub waar hij lange-afstandschaatsen oefenden en hoe hij hoopte ooit met de Elfstedentocht mee te kunnen doen.

Ze schaatsten een paar rondjes naast elkaar tot Kimberly de hand van Siebe pakte en met hem naar het midden van de baan ging. Daar beschreef ze een grote bocht rond Siebe zonder zijn hand los te laten. Siebe draaide op zijn plaats en begeleidde haar naar zich toe, zodat hij zijn vrije hand in haar zij kon leggen. Ze keken elkaar kort aan voor Siebe afzette en met haar een eenvoudig dansje over het ijs deed op de maat van de muziek die speelde. Ze had plezier, hij kon het zien aan haar stralende blauwe ogen. Na het dansje nam ze hem weer bij de hand om hem terug in de stroom van rondjes schaatsende mensen te leiden, waar ze kalm met de rest mee schaatsten.

Ineens tikte ze hem op de rug en riep “jij bent hem!” terwijl ze weg schaatste.

Met een glimlach zette Siebe de achtervolging in en met een paar lange halen haalde hij haar bij. In de plaats van haar te tikken, nam hij haar vast en duwde haar in de richting van het midden. Ze lachte en Siebe liet haar weer los.

“Jij bent hem,” zei hij toen en hij schaatste snel weg, met Kimberly in de achtervolging. Ze kon hem bijhalen en plukte zijn hoed van zijn hoofd, die ze op haar eigen hoofd zette en snel over het midden overstak om bij hem weg te komen. Siebe versnelde en volgde gewoon de baan, erover wakend dat hij tegen niemand opbotste en dat hij haar niet uit zijn ogen zou verliezen. Ineens draaide hij richting het midden, waar minder mensen waren, en schaatste tegen de stroom in. Voordat Kimberly daarop kon reageren was hij bij haar en pakte zijn hoed terug, gaf nog een knipoog en schaatste snel verder. Ze bleven nu in het midden, waarbij Kimberly bij Siebe probeerde te komen, maar hij draaide steeds handig weg op zijn schaatsen. Uiteindelijk lukte het Kimberly om zijn arm vast te pakken en ze keek hem vrolijk aan.

“Ik heb je,” zei ze hijgend.

Siebe haalde zelf ook wat sneller adem en keek even vrolijk terug. “Wat denk je? Genoeg geschaatst voor vandaag?”

“Laten we nog een rondje doen.”

Siebe knikte en uiteindelijk maakte ze nog drie kalme rondjes voordat we de schaatsbaan weer afgingen.

De schaatsavond werd besloten met een bakje friet wat ze kochten aan de frietkraam en samen wandelden ze door de binnestad terwijl ze hun frieten opaten. Kimberly vertelde dat ze werkte in een bloemenwinkel en Siebe vertelde op zijn beurt dat hij een derdejaars student Creatieve Therapie was en dat muziek maken zijn grote hobby was. Bij de vorige ontmoeting had hij al verteld dat hij op het moment in Nijmegen woonde, maar uit Friesland kwam en dat zijn familie nog in Leeuwarden woonde.

“Oh trouwens, Mike heeft zijn woord gehouden.” Siebe haalde een smartphone uit zijn zak en zocht het youtube filmpje op dat Mike online had gezet. “Zijn lofdicht over mensen die anderen onbaatzuchtig te hulp komen is af.”

“Echt waar?” Kimberly keek naar het filmpje waarin Mike een grappig liedje zong over iemand die continu struikelde en viel, maar geholpen werd door een prachtige prinses, vermomd als gewone vrouw. Het liedje had een eenvoudige melodie en hij begeleide zichzelf op de luit. Kimberly giechelde zacht, ze vond het leuk.

“Ik weet niet hoe Mike dat voor elkaar krijgt, ik zou na twee regels niet meer weten wat ik moet schrijven.” Siebe schraapte zijn keel en begon te zingen in dezelfde melodie als Mike. ‘Ik viel op mijn gat en…’ En daar stopt het al.” Siebe slaakte een zucht en Kimberly lachte zachtjes. Met een grijns stopte Siebe zijn gsm weer weg en vertelde Kimberly over hoe ze Mike eens verrast hadden met een verjaardagsfeestje in de stijl van een kinderfeestje, omdat hij optrad op kinderfeestjes. Kimberly liet weer haar heldere lach horen en Siebe keek eens opzij. Niet alleen een vrolijk meisje met een hemelse lach, ze was nog aardig om te zien ook.

Samen wandelden ze naar het centraal station, waar Siebe nog een trein terug naar Nijmegen zou nemen. Op het plein voor het station at Siebe zijn laatste frietjes op en gooide het bakje weg. “Het was gezellig. Zullen we dit volgende week nog eens doen?”

Kimberly keek hem aan, in tegenstelling tot de vorige week leek ze nu weifelachtig om het aan te nemen.

“Het hoeft niet, natuurlijk.”

“Oh, nee, je mag best komen.” Ze toverde een glimlach op haar gezicht. “Het was gezellig.”

Siebe knikte met een glimlach, knipoogde naar haar en wandelde op zijn gemak het station in. Kimberly bleef op het plein staan en keek hem na. Daarna draaide ze zich om en ging naar de bushalte om een bus naar huis te pakken.

***

De week die er op volgde bracht Siebe door zoals altijd: hij ging naar school, maakte huiswerk, ging naar de schaatsbaan, speelde muziek en ontmoette Mike en Wart in hun stamkroeg op vrijdagavond om te spelen.

“Hoe was het geweest?” informeerde Wart, die Siebe sinds de laatste vrijdag niet meer gesproken had.

“Gezellig, ik vind haar leuk.” Siebe nam zijn gitaar vast en sloeg een akkoord aan om te horen of zijn gitaar gestemd moest worden. “Ze is levenslustig.”

“Heb je weer afgesproken?” vroeg Mike toen en Siebe knikte, dat had hij gedaan en hij kon niet wachten om haar weer te zien. Hij vond haar echt leuk, al sinds de eerste keer dat ze samen hadden gedanst. Anders had hij niet voorgesteld om nog eens af te spreken. En daarna nog eens.

De volgende dag ging hij weer naar Maastricht om de kerstmarkt te bezoeken. Het duurde hem niet lang om Kimberly te vinden, ze stond voor de ijsbaan in dezelfde lichtblauwe winterjas en witte attributen die ze de andere dagen ook had gedragen. Hij zag dat ze naar de schaatsers keek en hij ging naast haar staan.

“Een goede middag.”

“Oh Siebe.” Kimberly had hem even aangekeken, maar wendde nu haar blik af. “Siebe, luister, we hadden niet moeten afspreken. Het…maakt het alleen maar moeilijker. Ik bedoel, je bent wel een leuke jongen, je verdient beter.”

Er verscheen een frons op zijn gezicht en hij keek Kimberly aan. “Waar heb je het over? We zijn niet eens een stel en je praat alsof je me dumpt.”

“Ja, dat kan ik beter nu doen voor het iets zou worden.” Ze wond een lok van haar blonde haren rond haar vinger en keek naar de grond voor haar.

“Was het niet gezellig?”

“Juist wel,” zei Kimberly zacht. “Daarom juist. Voor er iets kan komen tussen ons…ik kan beter gaan.”

Ze draaide zich om en wilde weg gaan, maar Siebe hield haar tegen door een hand op haar schouder te leggen. “Vertel me eerst waarom.” Hij sprak op een vriendelijke toon, iets dat ook in zijn ogen weerspiegeld werd.

Ze keek hem kort aan voordat ze weer naar de grond keek. “Ik heb kanker. Ze kunnen niet voorspellen hoe lang ik nog heb, maar de prognose is niet gunstig. Ze denken een jaar maximaal, misschien twee met chemo, maar ik ga geen behandeling nemen, ik wil me goed voelen tot het einde. Maar…ik wil niet meer mensen verdrietig achterlaten dan nodig is.” De hand van Siebe gleed van haar schouder en ze ging achteruit. Ze keek Siebe niet meer aan. “Bespaar jezelf die ellende. Je kunt je zaterdagen better opofferen aan een meisje dat er meer aan heeft. Het was gezellig, Siebe. We kunnen beter hier stoppen.” Ze begon met grote passen te wandelen en al snel verdween ze in de mensenmassa. Al die tijd keek Siebe haar na, trachtend te bevatten wat hij nu net gehoord had. Siebe stopte zijn handen in de zakken van zijn stoffen jas en begon langzaam te wandelen.

Tijdens de wandeling dacht Siebe na over wat hij gehoord had, een jong meisje als zij, ze was maar twee jaar jonger als hem, moest leven met zo’n vooruitzicht. Hij kon begrijpen waarom ze zei dat ze elkaar beter niet meer zouden ontmoeten. Hij kon het begrijpen, maar dat wilde niet zeggen dat hij er ook naar moest luisteren. Siebe wandelde langzaam verder om erover na te denken en toen hij zijn maag voelde knorren ging hij een eetcafé binnen.  Hij bestelde er iets te drinken en een pasta bolognaise en dacht verder na over wat hij had gehoord. Nadat alles op was en hij er voor betaald had ging Siebe op weg terug naar het Vrijthof, terug  de kerstmarkt, hopend dat Kimberly er nog zou zijn. Hij had zijn beslissing al genomen, hij zou zich niet zomaar laten wegsturen. Dat wilde hij niet. Hij wandelde op de schaatsbaan af en keek rond, maar hij zag haar niet. Siebe slaakte een zucht, de stad was groot en hij had geen idee waar ze eigenlijk woonde. Als ze hier niet meer was, was het onbegonnen werk om haar te vinden. Iets lichtblauw schoot voorbij op de ijsbaan en Siebe keek op. Zijn ogen gleden over de schaatsers en even later zag hij haar weer. Kimberly. Siebe ging naar de rand toe en riep haar naam. Ze keek op en schaatste langzaam naar hem toe.

“Kimberly, we moeten praten.”

Kimberly leek te willen weigeren en Siebe keek haar aan met een zachte blik in zijn ogen. “Alsjeblieft.”

Kimberly verstrengelde haar in witte handschoenen gehulde handen en knikte toen. Ze schaatste naar de uitgang van de schaatsbaan, waar Siebe ook naar toe wandelde. Het duurde niet lang voor ze naar buiten kwam en ze keek hem vragend aan. Siebe maakte een gebaar met zijn arm die haar uitnodigde om met hem mee te gaan en ze knikte naar hem.

Samen liepen ze over de kerstmarkt, tot Siebe de stilte tussen hen verbrak. “Kimberly, waarom zou ik niet met je mogen schaatsen?”

“Omdat…”

Siebe onderbrak haar met een vriendelijke glimlach. “Ik weet wat je zei, maar als iemand zich daar nu eens niets van zou aantrekken?”

“Waarom? Afscheid nemen moeten we toch, dan kan dat beter als je elkaar nog niet zo goed kent.” Kimberly sprak met een matte stem, Siebe hoorde dat en hij vond het spijtig. Het paste niet bij wat hij eerder van haar had gezien. Levenslustig had hij haar genoemd, ze was heel vrolijk en speels overgekomen. Aan niets was te merken geweest dat ze met zoiets rondliep.

“Het probleem is dat ik liever pas afscheid van je neem over een jaar. Luister Kimberly, het lijkt me dat je best een vriend kunt gebruiken. Laat me er eentje zijn.” Ze wandelden samen over de kerstmarkt, waar mensen in paren of kleine groepjes rondliepen, allemaal leken ze plezier te hebben. Hoe vreemd dat nu leek te zijn.

Kimberly keek hem stil aan, haar blauwe ogen hadden een droevige blik. “Ik wil je niet meesleuren in een moeilijk jaar.”

“En wat als ik dat wel wil?” Siebe stopte met wandelen en keek haar aan. “Ik ben nog nooit iemand tegengekomen zoals jij. De keren dat we nu samen hebben geschaatst…” Siebe haalde zijn schouders op. “Ik vind je leuk, Kimberly. Al sinds die eerste keer dat wij samen geschaatst hebben. Anders had ik niet voorgesteld om weer af te spreken.”

Kimberly keek naar de grond en schudde langzaam met haar hoofd, haar handen hingen doelloos langs haar lichaam.

“Waarom ben je bang iemand toe te laten in je leven? Ik wil alleen maar een vriend voor je zijn.”

“Omdat het pijn zal doen,” fluisterde ze. “Er zijn er al genoeg die zullen treuren, wat voor zin heeft het dat lijstje langer te maken?” Ze keek nu wel op naar Siebe, haar ogen glommen van tranen die niet tevoorschijn wilde komen. “Als wij vrienden worden draait dat op niets uit.”

Siebe haalde zijn schouders op en begon weer te wandelen, Kimberly wandelde met hem mee. “Waar het om gaat,” zei hij zonder haar aan te kijken, “is dat je iemand hebt die je steunt en die afleiding verzorgt als je het nodig hebt.” Er verscheen een glimlach op zijn gezicht terwijl hij haar aankeek. “En dat wil ik je bieden. Wat je me vertelde lijkt me enorm zwaar om mee rond te lopen en nu ik het weet wil ik mijn best doen om je last wat te verlichten.” Hun wandeling bracht hun naar het einde van de kerstmarkt, waar een kiosk stond op het lege stukje Vrijthof. “Door bijvoorbeeld met je te schaatsen.” Siebe zette een voet op de eerste traptrede en stak zijn hand uit naar Kimberly. “Of te dansen.”

Kimberly keek Siebe aan, een eerlijke blik, een vriendelijke glimlach. De hoed die schuin naar achter op zijn hoofd stond gaf hem een speelse uitstraling. Het was alweer een tijd  geleden sinds ze nog zo veel plezier had gehad als de vorige zaterdag op het ijs. Met hem.

Aarzelend nam ze zijn hand aan en hij leidde haar de trappen op. Hij leidde haar verder tot in het midden van de kiosk en daar legde hij zijn vrije hand in haar zij. Ze walsten op de muziek die op de kerstmarkt speelde, maar hier waren ze maar alleen. Hier was niemand behalve zij twee. Kimberly keek naar de glimlach van Siebe en ze voelde dat ze bloosde. Het voelde goed om alleen maar even te dansen en verder geen zorgen aan haar hoofd te hebben. Op het einde maakte Siebe een buiging en kuste haar hand. Ook al zat er een handschoen tussen, het gebaar was genoeg om haar te laten blozen.

“Ik moet een trein halen.” Siebe haalde een blocnote tevoorschijn uit zijn jaszak, viste er ook een pen uit en kribbelde snel een paar cijfers op het blad. “Mijn telefoonnummer, voor als je nog eens wilt afspreken. Je belt maar.” Hij knipoogde naar haar. “En anders kom ik je hier nog wel eens opzoeken.”

***

De eerstvolgende dinsdag zat Siebe met Mike en Wart in zijn de kamer. Hij huurde een studentenkamer in het gebouw van zijn neef, waardoor hij er voor een mooi prijsje kon huizen. Het was welliswaar klein, maar het was goedkoop en het was van hem en dat was mooi. Hij had zijn twee vrienden net verteld wat er de zaterdag op de kerstmarkt was gebeurd.

“Een jaar? Jezus…”  Wart schudde zijn hoofd. “Krijg zoiets te horen.”

Siebe knikte.

“En je gaf je telefoonnummer?” vroeg Mike. “Laat  je haar beslissen of ze nog eens wilt afspreken met je?”

“Inderdaad.”

“En denk je,” begon Wart, maar Siebe onderbrak hem glimlachend.

“Ze belde gisteren. Ik nodigde haar uit om vrijdag naar de Eik te komen.”

“Weet je al wat je wilt spelen?” vroeg Wart toen en Siebe grinnikte zachtjes. Wat ze wilden spelen hadden ze al besloten, maar het was ondertussen vaak genoeg gebeurd dat iemand iets speciaal wilde toevoegen omdat er iemand kwam luisteren, dat het niet meer gevraagd moest worden. Ze spraken verder over het optreden en het lied dat Siebe graag voor Kimberly zou spelen.

***

Die vrijdag zaten de drie vrienden in hun stamkroeg, klaar voor hun optreden. In een van de hoeken was een plek waar ze konden staan, de kroegbaas zorgde er altijd voor die plek vrij was op vrijdagavond zodat de muziekgroepjes konden optreden. Hij huurde er meestal drie in voor de live muziekavond, altijd locale muzikanten en studenten-bandjes.

Wart nam nog een slok van zijn pils en Siebe streek eens over de snaren van zijn gitaar.

“Als ik je nu vraag waar je aan denkt…” begon Mike.

“Kimberly,” antwoordde Siebe meteen en hij keek zijn vrienden glimlachend aan.

“Een verloren zaak,” grinnikte Wart. “Jij bent je hart kwijt, man.”

“Verloren aan een engel op het ijs.” Ontkennen had geen zin, hij dacht ontzettend veel aan haar. Hij was in die korte tijd, die paar keer dat ze samen hadden gepraten, geschaatst en gedanst, hopeloos verliefd op haar geworden. Met een knipoog nam Siebe zijn plaats in. “Laten we beginnen.”

De andere twee knikten en kwamen bij hem staan. Zoals altijd gaf Siebe een kort inleidend praatje en daarna begonnen ze. Ze waren hun eerste lied al aan het zingen toen Kimberly binnenkwam. Ze keek rond of ze Siebe ergens zag, maar tot haar verbazing hem zag spelen op zijn gitaar met Mike en Wart. Waarom hij haar hier had uitgenodigd was ineens duidelijk.

Na nog een lied zag ze dat Mike zich naar de bar begaf om iets te drinken, maar dat Wart bij Siebe bleef en achter de piano ging zitten. Siebe ging naar de barkruk die er stond en ging daarop zitten. De vingers van zijn ene hand hielden de snaren vast om het juiste akkoord te kunnen aanslaan, zijn andere vingers streken over de snaren en zonder inleiding begon hij  het lied te zingen dat hij gekozen had.

Kimberly zat stil aan haar tafel te luisteren, ze had hem nog niet eerder horen zingen, maar hij had een mooie stem om naar te luisteren. Zijn vrienden waren ook goed, trouwens. Het lied kwam tot een einde en ze zag hoe Siebe even naar zijn vrienden keek, zijn gitaar aan de kant zette en recht naar haar toe kwam. Ze keek toe hoe hij een stoel achteruit trok en er in ging zitten.

“En? Wat vind je er van?”

“Jullie zijn goed.” Kimberly hield de cola die ze besteld had met twee handen vast en glimlachte naar Siebe. “En dit is een gezellige plek.”

“Ik weet het, we spelen hier graag.” Hij glimlachte naar haar. “Ik hoop dat je mijn solo kon waarderen.”

Kimberly knikte. “Je zingt best goed.”

Siebe knikte een keer en keek met een bedachtzame frons naar het tafelblad voor hem, maar hij keek al snel weer op. “Dat lied was voor jou.”

Kimberly zweeg, ze keek Siebe alleen maar aan.

“Ik weet dat je een ongecompliceerde relatie zoekt, maar ik vrees dat ik je dat niet kan bieden.” Siebe keek op toen hij het lied hoorde dat Mike en Wart inzette. Wart was blijkbaar achter de piano blijven zitten en begeleidde daarmee Mike die het lied ‘Heimwee naar een tijd die ik niet ken’ van Guus Meeuwis begon te zingen, waarbij Mike zelf ook nog op zijn luit speelde. Het was de eerste keer dat Siebe ze dit hoorde spelen, maar blijkbaar hadden ze het samen geoefend, want het klonk goed. Er verscheen een glimlach bij Siebe en toen Mike naar hem keek gaf die een knipoog. Siebe had dat lied eens gekozen als lied dat paste bij Mike en hij vond het nog steeds bij hem passen. Zeker nu hij het zelf zong en zichzelf begeleidde met de luit, samen met het pianospel van Wart. Siebe richtte zijn aandacht weer op Kimberly, die nog altijd niets had gezegd. “Kimberly, ik vind je leuk, al sinds die eerste keer dat we dansten op het ijs. Je bent spontaan en ik heb zelden zo veel plezier gehad als met jou op het ijs. Je had niet met mij hoeven afspreken, ik had je daar vrij in gelaten.” Siebe keek naar haar hand die op de tafel lag en wilde die vastpakken, maar ze trok hem terug voor hij die beweging kon maken. Siebe richtte zijn blik weer op Kimberly, ze leek niet te weten wat ze moest zeggen en hij gaf haar de tijd om haar gedachten te uiten.

Uiteindelijk wond Kimberly een lok haar rond haar vinger en keek Siebe aan. “Als jij morgen zou horen dat je niet meer lang te leven hebt, wat zou jij dan doen?” vroeg ze aan hem.

Daar dacht Siebe even over na en haalde uiteindelijk zijn schouders op. “Ik zou niet veel veranderen. Stoppen met mijn opleiding misschien, dat is dan wat zinloos. Ik zou zo lang ik kon blijven spelen met die jongens daar,” hij knikte bij die opmerking naar Mike en Wart, die een nieuw liedje begonnen waren, waarbij ze allebei op de gitaar speelden. Het was zo niet afgesproken, maar ze namen de rest van het optreden voor hun rekening. “En tegen het einde een enkeltje naar Parijs kopen om mijn laatste dagen te slijten in de stad van artistieke vrijheid en onder een brug aan de Seine mijn hoofd neer te leggen.”

Kimberly keek hem verbaasd aan, maar er verscheen een glimlach op haar gezicht. “Je hebt het al helemaal uitgestippeld.” De glimlach verdween langzaam toen ze weer aan haar vraag dacht. “En zou je…mensen blijven toelaten? Ook al doet het ze uiteindelijk verdriet?”

Siebe dacht er even over na en knikte toen. “Ik zou er niet alleen mee willen zitten, de afleiding zou me welkom zijn. Ik zou het ze eerlijk zeggen, zodat ze zelf die keuze kunnen maken, maar ik zou het zelf niet uit de weg gaan. Daarom stelde ik het ook voor, ik wil een vriend voor je zijn, ik geloof dat je die best kunt gebruiken.” En als ze hem zou toestaan wilde hij ook meer zijn dan alleen een vriend, maar hij besloot om dat niet te zeggen. Er viel een korte stilte aan de tafel terwijl ze elkaar aankeken.

“Zou jij dit,” begon ze met een zachte stem en ze sloeg haar ogen neer, “zou je dit een kans geven?”

Siebe strekte zijn arm en nam haar hand vast. “Ik wil dit een kans geven als jij dat wilt.”

Nu keek Kimberly op en ze glimlachte voorzichtig naar hem. “Ik wil dit een kans geven.”

Siebe glimlachte nu ook en drukte een kus op haar hand. “Ik ga nog een liedje met de jongens spelen en dan zijn we klaar voor vandaag.”

Kimberly knikte en keek toe hoe Siebe terug naar de twee anderen ging en zijn gitaar pakte. Zodra het huidige lied af was ging hij weer bij ze staan en ze begonnen aan hun afsluiter. Ze voelde het kriebelen in haar buik terwijl ze naar hem keek. Hoewel ze hevig twijfelde of dit wel de juiste beslissing was, wilde ze dit wel. Ze wilde hem beter leren kennen en misschien had hij wel gelijk, ze wilde niet alleen zijn op het einde. Als hij het aankon om met dit vooruitzicht met haar om te gaan, dan zou ze hem niet weigeren.

*** © Mariska Bekker ***