Dit verhaal is onderdeel van ‘het gewone leven kan soms ongewoon zijn’
Waarschuwing/Trigger-warning:
Dit verhaal haalt zwaardere thema’s aan, zoals depressie en zelfverwonding/automutilatie
***
De kroeg De Eik had iedere vrijdagavond een live-muziekavond en tijdens deze avond speelden kleine muziekgroepen uit de stad of de directe omgeving, of stamgasten die graag muziek maakten. De aankleding van de kroeg was eenvoudig, maar gezellig. De muren waren bekleed met roodbruine mahoniehouten panelen en de tafels en stoelen waren zwart. Aan de muren hingen posters van bekende bands en de lampen verlichten de ruimte met hun gelig licht, net genoeg om te kunnen lezen en om een gezellige sfeer te creëren. Achterin was een podium waar de muziekanten konden spelen. In de twee hoeken naast het podium stonden luidsprekers en aan de rechterkant van het podium stond een piano.
Aan een van de tafels zat Mike met twee van zijn vrienden, de blonde Fries Siebe en de zwartharige Limburger Wart. Ze kenden elkaar nu een half jaar, ze hadden elkaar ontmoet op een talentenjacht in maart en niet lang daarna hadden ze voor het eerst samen gespeeld. Dat was hun zo goed bevallen dat ze dat vaker wilde doen en al snel hadden ze een naam voor hun groep: De Remi. Ze woonden alledrie in Nijmegen, Mike woonde er al sinds zijn geboorte, Wart was vier jaar eerder met zijn ouders en oudste broer naar de stad verhuisd en Siebe huurde er een studentenkamer.
Ze waren zacht met elkaar te praten terwijl ze wachtten tot het tijd was om met hun optreden de muziekavond te openen. Siebe had met de eigenaar afgesproken dat hij en zijn vrienden iedere twee weken een half uurtje mochten spelen en daar kregen ze een vergoeding voor, net als alle anderen die een optreden gaven tijdens de twee uur durende muziekavond. Sindsdien had De Remi een vast optreden en dat deden ze met plezier. Vandaag begonnen ze om zeven uur, maar ze hadden geen vast tijdstip waarop ze speelden, alleen een vaste dag.
“Hoe is het met Irene?” vroeg Siebe aan Wart.
“Dat is uit,” antwoordde Wart onverschillig. “Dat was leuk voor even, maar daar zat geen langdurige relatie in.”
Siebe knikte een keer en keek daarna naar Mike. “Ik heb jou eigenlijk nog nooit horen praten over een vriendin,” merkte hij op. “Is er-”
“Er is iemand,” antwoordde Mike, al klonk hij niet blij en hij keek met een frons naar zijn pils. “Ze weet niet dat ik verliefd op haar ben.”
“Oh,” zei Siebe, maar voordat hij er verder op in kon gaan sprak Wart al.
“Waarom vertel je het haar niet?”
“Omdat ik haar vriendschap niet wil verliezen.” Mike keek op naar zijn twee vrienden. “Ik ken haar al… acht jaar.”
“En hoe lang ben je al verliefd op haar?” vroeg Siebe nadat hij een slok van zijn pils had genomen.
Er klonk een zucht en Mike hing iets achterover in zijn stoel. “… Drie jaar ” zuchtte hij en hij nam zijn glas op om een slok te kunnen drinken.
“Hoe gebeurd zoiets?” wilde Wart weten. “Je kent haar al en dan word je later verliefd op haar?”
“Tja…” antwoordde Mike met een bedachtzame blik in zijn bruine ogen. “Dat is er zowat ingeslopen en op een dag werd ik… nou ja, op slag verliefd mag ik het niet noemen, maar…” Hij dacht er nog even over na over hoe hij dat het beste kon uitleggen. “Kijk, ik heb vaak genoeg dingen samen met Peter en Kim gedaan.”
“Wacht,” onderbrak Wart hem. “Peter’s zus? Daar ben je verliefd op?”
Mike knikte een keer.
“Oké. Goed dan.” Wart nam een slok pils en leunde achterover in de stoel. “Ga verder.”
“Goed. We hebben dus vaker dingen samen gedaan. Heel in het begin, toen ik Peter pas kende, was ze het jongere zusje van een vriend. Al snel werd ze ook een vriendin. Naarmate ik ouder werd begon ik haar leuker te vinden, maar ik zag haar eigenlijk altijd als een vriendin. Een goede vriendin, maar ik dacht dat wat wij hadden puur vriendschappelijk was. Het is normaal om het leuk te vinden om bij een vriend te zijn, toch?” Hij zag zijn vrienden knikken, al was het een retorische vraag geweest. “En op een dag, in de zomer tussen vwo 5 en 6, gingen we met ons drie zwemmen in het zwembad. Ik was zeventien en zij vijftien. Er was een moment en…” Mike dacht terug aan dat moment. “Eigenlijk deed ze niets speciaals, ze was vrolijk en ze kwam recht van haar handdoek. Ik zag haar rechtkomen en… er klikte iets. Ineens zag ik haar niet als een goede vriendin of de zus van een vriend. Ik zag een knappe, jonge vrouw. En ik staarde naar haar terwijl ze rechtkwam.” Hij glimlachte en haalde zijn schouders lichtjes op. “En dat weet ik omdat Peter me aanstootte en vroeg waar ik zo naar aan het staren was.”
“En je zei ‘je zus’?” vroeg Wart.
Mike moest lachen. “Nee, op dat moment niet. Ik zei dat ik nergens speciaal naar had gekeken en besloot om maar weer te gaan lezen. En na een paar weken moest ik aan mezelf toegeven dat ik verliefd was. Dat heb ik dan ook aan Peter verteld op de eerste schooldag.”
“Dus ze weet het niet, maar Peter wel,” zei Siebe.
Mike knikte terwijl hij een slok nam.
“Als je de mening van een vriend wilt,” ging Siebe verder en hij wachtte even op een bevestigend knikje van Mike, “dan zou ik het haar gewoon vertellen. Dan hoef je niet meer te twijfelen.”
“Maar wat als-” begon Mike, maar Siebe onderbrak hem.
“Het is goed mogelijk dat het jullie vriendschap verpest, maar rondlopen met een onbeantwoordde liefde lijkt me ook niet leuk. Het zal wel even raar zijn als je het verteld, maar dat kan ook weer voorbij gaan.” Siebe fronste kort. “Of niet natuurlijk.” Hij nam zijn pils ook op. “Ik wil niet zeggen dat het het beste is wat je kunt doen, het vertellen, maar als ik het was zou ik het risico nemen.” Nadat hij dat gezegd had nam hij een slok.
Mike keek nu naar Wart.
“Kijk niet naar mij,” zei Wart meteen. “Daar heb ik geen mening over. Je moet zelf zien wat je denkt dat het beste is.”
Mike knikte en keek naar zijn glas. Seconden gleden voorbij waarin niemand sprak, geen van beide wilde Mike uit zijn overpeinzing halen. “Ik heb het er een paar keer met Peter over gehad,” zei hij uiteindelijk en hij keek weer op. “Wat je net zei, Siebe, dat heb ik ook met Peter overlopen, al minstens honderd keer. Misschien vertel ik het haar maar gewoon. Ik wil niet op gegeven moment moeten toekijken hoe ze verkering krijgt met iemand en dat ik me altijd blijf afvragen of ik misschien wel een kans had gemaakt als ik iets had gezegd.”
“Dat is een goede reden om het haar te vertellen,” vond Siebe, die even naar de klok keek. Ze hadden nog een kwartier. “Komt ze vandaag weer?”
Mike schudde zijn hoofd, Kim kwam wel vaak naar hun luisteren, maar vandaag ging ze met een paar vriendinnen naar de film.
Het moment om te spelen kwam en ze lieten de liedjes horen die ze voorbereid hadden voor deze avond. Aan het einde van het optreden bedankten ze hun publiek en bleven nog wat in de kroeg, dronken wat en luisterden naar de andere groepen.
De daaropvolgende woensdag kwam Mike net thuis van de universiteit, hij had zijn rugzak neergezet in de gang toen zijn gsm ging. Hij keek op het display en nam daarna snel op. Het was Kim. Zoals altijd voelde hij zich meteen blij als ze belde.
“Met Mike.”
“Mike, ehm, ik…ik heb te diep gesneden…” Een schelle klank die bij paniek hoorde klonk door haar stem.
Mike sloot zijn ogen, het blije gevoel was meteen verdwenen en had plaats gemaakt voor een steen in zijn maag. “Ik kom,” zei hij alleen maar en hij draaide zich om.
De deur van de woonkamer ging open en zijn moeder keek naar hem, ze vroeg zich waarschijnlijk af waarom hij in de gang bleef staan.
“Ik ga naar Kim,” zei hij tegen haar.
“Hoe laat kom je thuis?”
“Weet ik niet.” Daar kon hij echt geen uur op plakken. Hij streek met een hand door zijn haar, dit gesprek duurde hem eigenlijk al te lang, maar ze leek in een goede bui en dat wilde hij ook niet verpesten. “Ik denk dat ik niet op tijd ben voor het eten,” zei hij, alles in ogenschouw genomen was dat het meest realistische om van uit te gaan.
Het was even stil en zijn moeder keek hem aan. Haar blik verzachtte iets en ze knikte. Zag ze hoe bezorgd hij was? Hij overwoog om te vertellen wat er aan de hand was, maar besloot om dat niet te doen. Dat was privé.
“Laat iets weten,” zei ze alleen maar. “Ik zet wel iets voor je aan de kant.”
Mike knikte, draaide zich om en verliet het huis weer. Hij ging naar zijn auto, de tweedehands auto die hij had gekregen toen hij zijn rijbewijs had gehaald, en reed meteen naar het huis van Kim.
Eenmaal daar aangekomen belde hij aan en geen vijf seconden later stond er al iemand bij de deur. Het was Kim die open deed en ze keek hem aan met een mengeling van opluchting en angst. De handdoek die ze om haar arm had gedraaid was bebloed en Mike keek haar bezorgd aan.
“Ik wist niet wie ik anders kon bellen,” fluisterde ze, terwijl ze een stap opzij ging om Mike binnen te laten.
“Je weet dat ik altijd voor je klaar sta,” antwoordde Mike en hij sloot de deur achter zich. Ze keken elkaar even aan, als er een probleem was ging ze naar Peter of hem, andere vriendinnen kwamen pas daarna. En pas daarna haar moeder, die nog niet thuis thuis was van haar werk. Om dat te weten had hij de afwezigheid van de auto niet nodig. Hij gebaarde naar de handdoek. “Mag ik even kijken?” vroeg hij.
Kim beet op haar lip, maar knikte en ze ging hem voor de keuken in. Aan de keukentafel gignen ze zitten en Mike maakte de handdoek los om te zien wat de schade was.
“Ik ben blij dat je gekomen bent,” fluisterde Kim met een snik in haar stem.
Mike glimlachte naar haar, zelfs als hij nog in de klas had gezeten zou hij naar haar toe zijn gegaan. Ze zat in elkaar gedoken en haar ogen waren vochtig van tranen die ze niet naar buiten wilde laten komen. “We kunnen beter even naar het ziekenhuis gaan,” stelde hij voor. “Ik rij wel.”
Weer beet ze op haar onderlip, ze zag eruit alsof ze wilde huilen, maar dat deed ze niet. Pas nadat ze geknikt had om haar instemming te geven stond eerst Mike en daarna zij op. Terwijl Kim haar jas en tas pakte, stuurde Mike een berichtje naar zijn oom Andy, die als kinderarts in het ziekenhuis werkte.
*Kim heeft een snijwond die gehecht moet worden, we komen naar het ziekenhuis.*
Eigenlijk verwachte hij geen antwoord, nog niet in ieder geval. Hij deed dit omdat zijn oom ooit had gevraagd altijd iets te laten weten als hij naar het ziekenhuis kwam, maar die moest gewoon werken, dus het was onmogelijk te voorspellen wanneer hij het bericht zou lezen. Het antwoord kwam echter nog voordat Mike zijn gsm weer in zijn broekzak had laten glijden.
*Ok, laat iets weten als je hier bent.*
Even later zaten ze samen in de auto, Kim zat gespannen op de bijrijdersstoel met haar hand op de handdoek en ze keek naar de weg voor hun. Hoewel ze zich nu meer op haar gemak voelde met Mike erbij, om de een of andere reden lukte het hem vaker om dat voor elkaar te krijgen, voelde ze zich ook gespannen. Ze was nog nooit eerder naar het ziekenhuis moeten gaan omdat ze te diep had gesneden.
“Gaat het?” vroeg Mike.
“Wat zouden ze zeggen?” vroeg Kim. “Ik heb gehoord dat ze soms niet willen behandelen. Of, of zonder verdoving…”
“Maak je geen zorgen. Ik ben bij je. Het komt wel goed.” Dat durfde Mike wel te beloven, hij zou het voor haar opnemen als het nodig was. Ze zouden haar niet laten zitten en ze zouden haar correct behandelen, daar zou hij voor zorgen.
Het was even stil tussen hen en Mike keek kort opzij, voor hij zijn aandacht weer op de weg voor hem richtte. “Waarom,” begon hij, maar hij stopte terwijl hij nadacht over hoe hij de vraag het beste kon verwoorden. Hij besloot om geen vraag te stellen. “Ik ben blij dat je me gebeld hebt,” zei hij uiteindelijk. “Maar als je er behoefte aan had dan had je me ook mogen bellen voor je dit deed.” Hij stopte voor een stoplicht en keek haar aan. “Dat weet je toch?”
“Ja, ik… ik dacht er alleen niet aan.”
Er kwam een zachte blik in zijn ogen. “Als je je slecht voelt mag je me altijd bellen, of een sms sturen. Ik zal doen wat ik kan om je te helpen.”
Kim knikte, maar antwoordde niet. Dat wist ze, dat had hij vaker gezegd. En soms deed ze dat ook en dan praatte hij met haar of kwam hij of nam hij haar ergens mee naar toe en dan ging het beter. Soms wilde ze hem niet tot last zijn en belde ze hem niet. Soms kwam het gewoon niet in haar op om dat te doen, zoals vandaag, maar ze wist dat hij zou komen als ze het nodig had. Dat had hij vandaag ook gedaan, hij was meteen gekomen toen ze hem had gebeld. En hij hielp haar zonder vragen te stellen. Dat was de reden waarom ze hem had gebeld en niet haar moeder, hij maakte geen verwijten. Ze wist zeker dat de vraag die hij had willen stellen niet ‘waarom deed je het’ was, maar ‘waarom belde je me niet eerder’. Haar moeder zou juist willen weten wat haar bezield had om weer met een mes in haar eigen arm te snijden. Hoe ze aan de snijwond kwam had ze ook niet hoeven uitleggen, Mike begreep het. Daarom was hij zo’n goede vriend, ze hoefde het niet uit te leggen en hij hielp haar. Geen van haar andere vrienden zou er zo op reageren als Mike en ze was dankbaar om zo’n trouwe vriend te hebben.
Ze kwamen bij het ziekenhuis en Mike parkeerde de auto dicht bij de ingang van de spoedeisende hulp. Zodra ze naast de auto stonden stuurde Mike een bericht naar zijn oom om hem te laten weten dat ze er waren en hij ging met Kim naar binnen.
Al snel kwam er een bericht terug. *Meld je bij de balie, ik kom naar beneden en zal de wond bekijken*
“Ik geloof dat oom Andy je wilt komen hechten,” zei hij.
“Je oom, ik weet niet…” begon Kim, maar ze wist niet zeker hoe ze het onder woorden kon brengen. Ze kende de oom van Mike alleen van zijn verjaardagen en wat ze daar had gezien was een man die ongelofelijk kon opscheppen over zichzelf en veel lachte, maar nauwelijks een serieus gesprek kon voeren. Ze zag hoe Mike glimlachend naar haar keek.
“Als je mij vertrouwt kun je hem ook vertrouwen,” zei hij.
“Goed dan,” antwoordde ze. Als Mike er op vertrouwde dat ze in goede handen zou zijn bij zijn oom, dan zou zei dat ook doen.
Ze meldden zich bij de balie, waarbij een verpleegster haar gegevens en reden voor komst noteerde. Ze werden naar de wachtruimte gestuurd en daar moesten ze wachten. Er zaten al aardig wat mensen te wachten tot ze behandeld konden worden en Mike hoorde een baby huilen. Hij keek rond en zag al snel een moeder die het kind wiegde en probeerde rustig te krijgen.
Andy had op de kinderafdeling al laten weten dat hij naar spoedgevallen zou gaan en zodra hij het bericht van zijn neefje kreeg ging hij naar beneden. Hij ging naar de balie en liet een stralende glimlach zien aan de verpleegster die met de telefoon in haar hand zat.
“Dokter Petersen,” zei ze. “Ik wilde u net bellen.”
“Om me uit te vragen? Nou, dat lijkt me geweldig, maar vanavond kan ik niet. Morgen misschien?”
Ze zuchtte en schudde haar hoofd.
“Niet? Waarom zou je me anders willen bellen?”
“Vanwege een moeder die hier met haar baby naar toe is gekomen. Het is druk vandaag en volgens onze triage zijn er nog wachtende voor haar, maar de baby blijft maar huilen.”
“Ik zal wel even kijken,” beloofde Andy en hij keek de wachtruimte in. “Ik kwam eigenlijk voor Kim Hesselink.”
“Dat is geen spoedgeval,” ging de verpleegster er tegen in.
“Ik ben vandaag ook geen spoedarts,” wierp Andy tegen. “Ze is nog geen achttien, hè. De baby eerst en dan Kim.” Hij klopte twee maal met zijn hand op de balie, knipoogde en ging de wachtruimte in. Voor hij naar de huilende patiënt ging stopte hij even bij Mike en Kim en beloofde ze dat hij snel zou komen, maar dat hij eerst even bij de baby ging kijken. Zonder te wachten op een antwoord of een bevestigend knikje ging hij verder naar de moeder.
Mike en Kim keken toe hoe Andy even met de moeder praatte voor hij haar meenam naar een van de behandelkamers. Terwijl ze wachtten vertelde Mike over een lied dat hij aan het schrijven was voor de verjaardag van een jongen, Kim luisterde er met een glimlach naar.
Ze vond het fijn om te horen hoe gepassioneerd hij was als het over zijn act als Reizende Minstreel ging, waarbij hij optrad op kinderfeesten en markten met een middeleeuws of fantasy thema als een heuse middeleeuwse minstreel, waarbij hij op zijn luit speelde of liedjes zong. Het hielp haar om haar aandacht af te leiden van de plek waar ze zaten, de pijn in haar arm, de reden waarom ze er zaten en het idee dat ze dit straks aan haar moeder moest uitleggen.
Ondertussen stopte het gehuil van de baby en niet veel later kwam Andy de behandelkamer weer uit. Hij sprak een verpleegkundige aan en ging daarna terug naar Kim.
“Kom maar mee, dan zullen we eens kijken,” zei hij.
Zowel Kim als Mike kwamen recht en volgden hem een behandelkamer in. Daar gebaarde Andy naar de onderzoekstafel waar Kim kon zitten en hij trok er een kruk bij.
“Kijk maar of je nog iets vind om te zitten, anders blijf je maar staan,” zei hij tegen Mike terwijl hij steriele handschoenen aantrok. Hij ging op de kruk zitten en rolde die dichter bij de onderzoekstafel. Voorzichtig wikkelde hij de handdoek los en nam haar arm vast in zijn hand zodat hij de wond goed kon bekijken. “Ja, dat moet gehecht worden. Mike, je had dokter moeten worden!”
“Heb ik mijn roeping gemist?” vroeg hij grijnzend.
“Als je zo’n correcte diagnose kunt stellen, zeker weten. Je zou natuurlijk nooit zo’n goede arts zijn als ik.”
“Er kan er maar één de beste zijn,” beaamde Mike.
Grinnikend haalde Andy een verdovingsmiddel en hechtspullen uit een la. “Je kunt tegen naalden, toch?” vroeg hij aan Kim.
Ze keek hem zwijgend aan. “Echt?” vroeg ze. “Hebben ze niet verteld hoe ik aan deze wond gekomen ben?”
“Dat wil niks zeggen. Een mes is geen naald.”
“Ik… heb geen problemen met naalden.”
“Allergiën?”
“Niet dat ik weet.”
“Wel, mocht je een allergische reactie op iets krijgen, je bent in ieder geval op de juiste plaats!”
Kim keek hem aan, ze vertrouwde Mike en ze had vertrouwen in het vertrouwen van Mike in zijn oom, maar tot nu toe leek hij te bevestigen wat ze al had gezien. “Mag een kinderarts patiënten van deze afdeling behandelen?” vroeg ze.
“Natuurlijk, er wordt vaak een kinderarts gebeld als een ambulance een kind naar het ziekenhuis brengt.” Terwijl hij dat uitlegde verdoofde hij de rand van de wond met een paar prikken. “En mocht het je geruststellen, ik heb ook de specialisatie van SEH-arts gedaan.”
“Echt?”
Andy keek naar Kim en knikte. “Ja, ik wilde graag in dit ziekenhuis werken, maar er was op het moment dat ik mijn specialisatie had afgerond geen plaats voor een nieuwe kinderarts.” Terwijl hij dit vertelde legde hij alles bij elkaar wat hij nodig had bij en deed alle verpakkingen al open. “Er was wel een arts die na een jaar of twee op pensioen zou gaan,” ging hij verder, “dus ben ik naar de spoed gegaan en heb daar gewacht tot de plaats vrijkwam. En nu val ik soms in, als we genoeg artsen hebben op de kinderafdeling en er een tekorst is op deze afdeling.”
Nadat hij even op de klok had gekeken prikte hij voorzichtig met de naald in de huid om na te kijken of de verdoving al werkte en toen dat het geval bleek te zijn, begon hij met het hechten van de wond. Het was stil, Mike en Kim keken allebei naar hoe hij met een korte, gebogen naald en een tang de wond hechtte.
“Zeg Kim,” zei Andy even later. “Nu je hier zit, wil je misschien praten over waarom je dit hebt gedaan?”
Daar antwoordde Kim niet op en Andy keek haar aan. Kim kon niets anders dan hem aanstaren, ze zag precies dezelfde ogen als Mike, ook al waren de ogen van Mike bruin en die van zijn oom blauw, maar het was precies dezelfde vriendelijke en betrouwbare blik.
“Als je wilt stuur ik Mike weg” ging Andy verder, omdat Kim geen antwoord gaf, “alles wat je mij verteld valt onder de geheimhoudingsplicht van een arts, daar praat ik met niemand over tenzij het met jouw toestemming is.”
“Mike mag blijven,” antwoordde Kim met een zachte stem. “Hij weet wat er aan de hand is. Ik heb… last van depressies. En soms kom ik daar zelf weer uit. Soms helpt Mike me er uit. Soms kolkt het zo dat het al het andere overheerst… dan voel ik me alsof ik in een zwart gat zit waar ik niet uit kom, met gedachten die door mijn hoofd blijven spoken. En dan… zoek ik iets wat die gedachten stopt en ik doe dit niet altijd, maar soms doe ik dit…” ze gebaarde naar de snee. “Dit leidt af, dit zorgt ervoor dat ik weer vrij kan ademen. Ik weet dat het niets oplost en ik weet dat het niet goed is en ik weet dat ik andere manieren moet zoeken om er mee om te gaan, maar… het helpt.”
Andy knikte. “Krijg je anti-depressiva?”
“Ja, maar het idee dat ik pillen moet slikken om me beter te voelen-”
“Maakt je depressief?” vulde Andy aan.
“Ik voel me een mislukkeling,” antwoordde Kim somber.
Andy werkte het hechten af en trok zijn handschoenen uit. “Dat ben je zeker niet,” antwoordde hij stellig. Vanwaar hij zat gooide hij de handschoenen in de kleine vuilnisbak en gooide zijn armen in de lucht toen ze er netjes in verdwenen, alsof hij had gescoord. Daarna bond hij een verbandje om de hechting en knikte tevreden. “Dat heb ik nu eens goed gedaan,” zei hij en hij knipoogde naar Kim, die niet zeker wist wat ze moest antwoorden, dus maar iets beamend mompelde.
“Goed, houdt de wond droog voor de komende vierentwintig uur en je kunt over een week bij je huisarts langsgaan om de draadjes te laten verwijderen.”
Kim richtte haar blik op de grond.
“Is er een probleem?”
“Ik ga niet graag naar hem,” mompelde ze. “Hij doet altijd zo belerend als ik dit doe. Ik vind het geen aangename man.”
“Zoek dan een andere huisarts,” stelde Andy voor.
“Maar… we gaan al zolang ik me kan herinneren naar dokter Nijver.”
“Maar je voelt je daar niet prettig.”
Kim schudde haar hoofd.
“Dan kun je echt beter een huisarts zoeken waar je wel op je gemak bent. Ik twijfel niet aan de vaardigheden van dokter Nijver, maar het is belangrijk dat je je huisarts kunt vertrouwen. Als dat hier ontbreekt, zoek dan een andere. Dat mag.”
“Ik zou niet weten wie.”
“De enige huisarts die ik persoonlijk ken is dokter Vanstraten, Mike gaat ook naar hem. Je kunt door hem je hechtingen laten verwijderen en dan kun je kijken of je het daar beter bevalt. Hij kan en mag trouwens ook kleine wonden hechten, dus voor zoiets als dit mag je ook naar hem gaan, dan hoef je niet naar het ziekenhuis te komen. Het is ook goedkoper als je het door hem laat doen.” Andy gooide het laatste afval weg en keek naar Mike. “Maar je wist waarschijnlijk dat Kim liever niet naar haar huisarts gaat en dat Harold ’s middags alleen op afspraak werkt.”
Dat bevestigde Mike door te knikken. Als het nog ochtend was geweest, dan zou hij haar hebben meegenomen naar zijn huisarts, maar nu was dit de beste oplossing.
“Goed dan,” ging Andy verder en hij keek weer naar Kim. “Als laatste wil ik je nog wat doktersadvies geven. Ontspan je. Drink een lekkere kop kamille thee, zet wat rustgevende muziek op en zorg dat je in goed gezelschap bent. Nodig een vriendin uit, of Mike, maakt niet uit, zorg dat je iemand bij je hebt waar je mee kan praten.”
Kim keek hem verbaasd aan, dat was niet het doktersadvies dat ze had verwacht. “Ik geloof niet dat we kamille thee in huis hebben,” stamelde ze. “En ik heb geen cd’s met rustgevende muziek.”
Zonder iets te zeggen nam Andy zijn voorschriftenboekje en begon te schrijven. “Een doosje kamille-thee. Haal die bij de kruidenwinkel ‘De Vijzel’, die hebben daar goede thee.” Hij scheurde het briefje af en gaf het aan Kim. “In dezelfde straat ligt ook een muziekwinkel,” ging hij verder, terwijl hij op het tweede briefje schreef. “Daar kun je een cd halen.” Hij scheurde ook dit blaadje van zijn blok en gaf het aan Kim, die verbijsterd naar de briefjes keek. Ze kon nauwelijks geloven dat een arts een voorschrift maakte voor een cd.
“Dit wordt zeker niet terugbetaald door de verzekering?” vroeg Mike grijnzend.
“Helaas niet.” Andy begon weer te schrijven. “Als laatste schrijf ik een medicijn voor wat bijzonder effectief blijkt te zijn voor tienermeisjes, maar je moet er voorzichtig mee zijn. Een overdosis heeft schadelijke gevolgen op de lange termijn, maar het is veilig om in te nemen met anti-depressiva en het werkt bijzonder goed bij thee. Eentje per dag, tot het doosje leeg is.” Hij scheurde het laatste briefje eraf en gaf het aan Kim, die het wijfelend aannam.
“Bonbons?” vroeg ze, nadat ze het briefje had bekeken. Ze had verwacht dat er medicatie op zou staan.
“Er ligt een winkel in dezelfde straat als waar De Vijzel en de muziekwinkel liggen,” vertelde Andy. Er verscheen een grijns. “En vergeet niet, het zijn voorschriften, geef ze af aan een medewerker en die zullen je verder helpen. Als laatste, heb je pijnstillers thuis of moet ik daar ook een voorschrift voor maken?”
“Die heb ik.”
“Goed.” Hij keek even op de klok. “Ik stel voor dat je een afspraak maakt met je behandelaar. Je weet dat jezelf snijden niet de oplossing is en pillen slikken ben je beu. Dan wordt het tijd om een nieuwe afspraak zodat jullie samen kunnen bekijken wat je nog kunt doen om met je depressie om te gaan. Goed?”
“Goed dokter,” antwoordde Kim zacht.
Andy knipoogde. “Zeg maar Andy.” Hij ging naar de deur en met zijn hand op de deurklink keek hij naar zijn neefje. “Heb je zin om morgen een hamburger te gaan eten?”
“Lijkt me leuk,” antwoordde Mike.
“Prima, dan zie ik je morgen.” Hij zwaaide nog naar de twee en ging weg. Eerst naar de balie om te laten weten dat hij weer fantastisch werk had geleverd en dat hij terug zou gaan naar de kinderafdeling, maar dat als ze toch nog een afspraak wilde, dat hij nu zowel vanavond als morgenavond niet kon, maar dat hij daarna beschikbaar was.
De verpleegkundige schudde haar hoofd en zei hem dat ze niet met hem uit wilde.
“Je breekt mijn hart,” klaagde Andy. “Weet je hoe gevaarlijk dat is?”
“Neem maar plaats,” antwoordde de verpleegkundige, gebarend naar de wachtzaal van de spoedgevallendients. “Maar er zijn wel wachtende voor u, het kan even duren voor een collega u kan helpen.”
Andy grinnikte. “Daar heb ik helaas geen tijd voor.” Hij tikte met zijn hand op de balie. “Goed, ik ben weg. Als ik weer nodig ben, dan bel je maar. Ik ben nog een uurtje in het ziekenhuis.” En daarna ging hij naar de lift om terug te gaan naar de kinderafdeling.
Nadat ze de spoed hadden verlaten gingen Mike en Kim de stad in, om de voorgeschreven ‘medicatie’ te halen. Hoewel Kim twijfelde of ze dit wel zouden doen, echt nodig hadden ze die dingen niet en of het echt zou helpen wist ze ook niet, maar Mike leek vastbesloten alles te gaan halen wat zijn oom had voorgeschreven.
“Een dokter schrijft dingen niet voor niks voor,” zei Mike tegen haar.
“Ja maar, een cd? Bonbons? Waarom schrijft hij zulke dingen voor? Neemt hij het niet serieus?”
Daar antwoordde Mike niet meteen op, hij keek naar de straat met een serieuze blik in zijn ogen. “Hij neemt het wel serieus,” zei hij uiteindelijk, “maar hij kan geen medicijnen voorschrijven zonder je voorgeschiedenis te kennen. En je wilt geen anti-depressiva slikken. Zoals hij zei: ontspan je, drink wat thee en zet wat muziek op. Hij weet wel dat het niet de oplossing is voor je probleem, maar het kan het vandaag misschien weer wat dragelijk maken. Hij wilt dat je even wat plezier hebt. En die voorschriften, dat is gewoon een goed excuus om even de stad in te gaan.”
Al snel waren ze in het centrum en Mike parkeerde dicht bij de straat waar de drie winkels lagen. Het was een rustig deel van de stad en naast de drie winkels lagen er een bakker, een kleine kledingwinkel, een snoepwinkel en een café. Het was een deel van de stad waar hij eigenlijk zelden kwam en al een hele tijd niet was geweest.
Als eerste gingen ze naar de kruidenwinkel. Het was een kleine winkel waar onder andere voedingssuplementen en gedroogde kruiden gekocht konden worden. Kim gaf het papiertje aan de kassamedewerkster, die glimlachte nadat ze het gelezen had.
“Ah, dokter Petersen,” zei ze gemoedelijk.
“Kent u hem?” informeerde Mike nieuwsgiering.
De vrouw achter de toonbank knikte. “Hij is hier wel eens geweest,” antwoordde ze, gevolgd door een knipoogje. “Dit is ook niet het eerste voorschrift wat ik krijg. Loop maar even mee.” Ze leidde hen naar de thee en haalde een doosje thee uit het rek. Mike sprak met de verkoopster terwijl Kim achter hen aanliep en de winkel bekeek. Nadat ze betaald hadden gingen ze weer naar buiten.
“En nu het tweede voorschriftje,” zei Mike opgewekt.
“Je vind dit leuk,” zuchtte Kim, al kon ze niet anders dan glimlachen om zijn vrolijke blik.
“Natuurlijk. Kom, we zullen eens kijken hoe ze in de muziekwinkel reageren op een voorschrift.” Hij nam haar hand vast en hij ging in een rechte lijn op de muziekwinkel af.
Vol ongeloof schudde ze haar hoofd. “Je hebt hier echt plezier in,” merkte ze op.
Dat kon Mike alleen maar grijnzend beamen en hij ging de winkel binnen, waarbij hij de deur openhield voor Kim. Het viel hem meteen op dat deze muziekwinkel anders was dan de meeste. Hier kon je muziek kopen, maar ook veel wat daar direct mee te maken had kopen. Er waren cd’s, lp’s en muziekdvd’s te koop, maar ook stereoketens, mp3 spelers, biografiën over muzikanten, boeken over muziekinstrumenten en zo verder. Na een korte blik door de winkel wist Mike al dat hij hier vaker zou komen.
“Zullen we niet gewoon een cd uitkiezen en betalen?” vroeg Kim zachtjes aan Mike.
“Wat is daar de lol aan?” vroeg Mike toen en hij nam het voorschriftje van Kim over. “Het leuke is om een jonge, onervaren verkoper vast te krijgen,” ging hij verder en zijn blik viel op de jongeman achter de toonbank, zo ongeveer van zijn leeftijd. Perfect. Hij ging op hem af en legde het papier op de toonbank.
“We komen dit voorschrift halen,” verkondigde hij.
“Een voorschrift?” herhaalde de jonge verkoper en hij nam het papiertje op. Wat hij zag was inderdaad een doktersvoorschrift. “Ehm…ik weet eigenlijk niet of we… ik zal de baas erbij roepen.” De jongeman gaf het voorschrift weer aan Mike, die het aannam en zijn best deed niet te lachen.
“Goed,” antwoordde Mike met een stalen gezicht, maar hij begon zachtjes te lachen toen de jonge verkoper weg ging.
“Mike!” zei Kim belerend en ze gaf hem een speelse stomp. “Plaag hem niet zo.”
Mike antwoordde niet, maar hij had een brede grijns op zijn gezicht, eentje die hij liet verdwijnen toen de eigenaar terugkwam met de jonge verkoper.
“Jullie hebben een voorschrift,” sprak de eigenaar.
“Inderdaad,” zei Mike en hij liet het voorschriftje zien.
De man nam het papiertje over en bekeek het eens. Toen grinnikte hij zacht. “Dokter Petersen, ik had het kunnen weten. Goed, Justin, een cd met rustgevende muziek. Laat ze maar zien waar het staat en beveel een goede aan. En, nou ja, dit wordt natuurlijk niet vergoed, maar jullie krijgen een kassa-korting van me.” Hij knipoogde. “Vanwege de therapeutische waarde van de cd.”
Mike bedankte de man hartelijk en ging met Kim mee, die door de verkoper naar het rek werd geleid waar de cd’s lagen.
Ondertussen had de verkoper zijn telefoon gepakt en een nummer gedraaid. “Grapjas,” begon hij, zonder zich voor te stellen en Mike keek eens in de richting van de toonbank. “Een voorschrift. Mijn assistent had geen idee wat hij ermee moest doen! Kon je niet gewoon aan die mensen zeggen dat ze een cd moesten kopen?”
“Nou nee,” antwoordde Andy door de telefoon, “dit was veel leuker. En trouwens, een goed advies wordt nog wel eens in de wind geslagen, een doktersvoorschrift niet.” Er klonk gegrinnik. “De junior kreeg het voorgelegd?”
“Ja, hij stond achter de toonbank.”
“Geloof maar niet dat het toeval was, mijn neefje kennende zal hij wel expres naar een jonge, onervaren verkoper gezocht hebben.”
“Oh, dat is je neef die erbij was?” De man grinnikte zacht. “Gebruik je nu je neef voor je lolletjes?”
“Ik doe je een plezier! Geloof me, aan hem zul je een goede klant krijgen. En waarom zou ik de enige mogen zijn die een pleziertje heeft? En dan nog iets, hij had kunnen kiezen om het voorschrift niet te laten zien en gewoon een cd te kopen. Hij is net zo schuldig als ik!”
“Jaja, ik hoor het al, genoeg excuses. Maar goed, ik zal mijn klanten eens verder helpen, ik geloof dat Justin het voorschrift uit de rekken heeft gehaald.”
“Goed. Oh en woensdagavond bij mij, wat denk je?”
“Ja, dat is goed. Tot woensdag dan, Andy.” De man legde de telefoon neer en wendde zich tot Kim, die een cd in haar handen hield.
Terwijl Justin de cd afrekende ging Mike bij de oudere verkoper staan. “Een leuke winkel heb je hier. Zit je hier al lang?”
De man schudde zijn hoofd. “Nog geen jaar.”
“Vandaar dat ik deze plek nog niet kende.” Mike lachte zacht. “Zo woon je je hele leven in een stad en kun je toch nog nieuwe winkels leren kennen. Ik kom morgen eens terug, met twee vrienden. We zoeken al een tijdje naar een leuke muziekwinkel en ik denk dat ik die wel gevonden heb.”
De eigenaar van de winkel keek Mike aan en meteen dacht hij aan wat Andy had gezegd, dit zou inderdaad wel eens een goede klant kunnen worden. Niet alleen dat, deze jongen had nog geen vijf minuten geleden een stap in de winkel gezet en was nu al van plan om met vrienden terug te komen. Ondertussen betaalde Kim de cd en zodra dat afgehandeld was gingen ze weer naar buiten.
Als laatste gingen ze naar de winkel waar ze bonbons konden kopen en gaven het laatste voorschrift.
De verkoopster leek niet verbaasd te zijn door het voorschrift. “Ik wist dat dit ooit zou gebeuren,” zei ze glimlachend. “Nadia van de snoepwinkel heeft al een paar voorschriften gekregen. Ik hoop dat hij er niet mee in de problemen komt, want de kinderen vinden het natuurlijk geweldig dat ze daar hun zogenaamde medicatie moeten ophalen.”
Nadat ze wat bonbons in een doosje had gedaan en Kim had afgerekend, gingen ze terug naar de auto. In de auto zei Kim dat ze niet naar huis wilde. Ze wist nog niet hoe ze dit aan haar moeder moest vertellen, die toch pas om zeven uur thuis was. Dus gingen ze naar het huis van Mike.
Zodra ze binnen waren kwam de moeder van Mike de keuken uit om hen begroetten en ze keek van haar zoon naar Kim, die nerveus over het verband onder haar mouw wreef. Ze vroeg niet wat er aan de hand was, in de plaats daarvan vroeg ze of Kim wilde mee-eten. Een voorstel dat Kim met een zachte stem aannam.
Het avondeten was gezellig, Kim luisterde vooral naar het gesprek tussen Mike en zijn vader, die elkaar vertelden over hun dag. Gelukkig vertelde Mike niets over het ziekenhuisbezoek.
Na het avondmaal gingen de ouders van Mike naar de studeerkamer, zijn moeder wilde verder schrijven aan haar nieuwe boek en zijn vader wilde aan een artikel werken over een paar voorwerpen uit de Romeinse periode die laatst in de buurt van Nijmegen gevonden waren. Toen het duidelijk was dat ze de laatste slaapkamer nooit als zodanig konden gebruiken, hadden ze besloten er een studeerkamer van te maken waar ze allebei konden werken.
Dus hadden Mike en Kim de woonkamer voor hun alleen. Mike had de kamillethee gezet, het was immers op doktersvoorschrift dat ze die moest drinken, en niet veel later zaten ze op de bank met een kop thee en een bonbon, terwijl er rustige fluitmuziek uit de boxen van de cd-speler kwam.
“Bedankt dat je met me mee ging,” zei Kim.
“Daar zijn vrienden voor,” antwoordde Mike meteen.
“Hier zou ik de meeste van mijn vrienden niet mee kunnen vertrouwen…”
Mike legde zijn hand op haar arm. “Ik sta altijd voor je klaar, dat weet je.”
“Waarom?”
Die vraag verbaasde Mike en hij kon er niet meteen een antwoord op geven.
“Waarom zou je voor mij klaar staan? Ik ben niets waard, ik kan niet geloven dat je mij zo’n goede vriend vind.” Ze keek naar de grond tussen haar voeten. “Ik ben gewoon de zus van je beste vriend, daarom ben je aardig voor me.”
“Dat is niet waar,” antwoordde Mike. “Je bent meer dan de zus van mijn beste vriend. Je bent een vriendin. Ik vind het leuk om tijd met je door te brengen, om muziek met je te luisteren of te praten over hoe je dag was. En je moet niet denken dat je waardeloos bent, je bent een van de zorgzaamste mensen die ik ken. Je doet de boodschappen voor je buurvrouw nu ze slecht ter been is, dat zou niet iedereen doen. Je bezoekt je oma in het verpleeghuis en speelt spelletjes met de andere dames daar. Je investeert je eigen tijd om die dames wat gezelschap te houden. Dat is nobel. Ik kan wel meer redenen aangeven waarom ik van je hou.”
Kim, die een glimlach had gekregen tijdens Mike’s uiteenzetting, keek ineens op bij zijn laatste woorden. “Hou je van me?” vroeg ze verbijsterd.
Mike leek slecht op zijn gemak en keek weg. “Het was niet mijn bedoeling om dat te zeggen,” mompelde hij.
“Als een vriend?” vroeg Kim zacht. “Hou je van me als een vriend?”
Langzaam schudde Mike zijn hoofd en hij keek haar aan, er lag een zachte blik in zijn bruine ogen. “Zoals een jongen van een meisje houdt.” Hij haalde zijn schouders op. “Ik kan er niets aan doen, Cupido schoot raak.”
“S-sinds wanneer?” fluisterde Kim, daar had ze nooit iets van gemerkt, Mike was gewoon altijd een goede vriend voor haar geweest.
“Ongeveer drie jaar hou ik al in stilte van je,” bekende hij.
Kim keek hem verbijsterd aan.
“Ik heb in het verleden wel eens geprobeer te peilen hoe je mij zag,” ging hij verder, “maar daar kwam steeds uit dat je me als een goede vriend zag. En daar was ik dankbaar voor. Ik heb het dus nooit gezegd, want ik wilde die vriendschap niet kwijt.”
Er viel een stilte tussen hen die alleen verbroken werd door de harmonieuze melodie die uit de luidspekers kwam. Kim keek naar de kop thee in haar handen en beet op haar lip.
“En nu?” vroeg ze.
“Nu is het aan jou om te besluiten wat je ermee wilt doen. Als jij me stiekem ook leuk vind, dan kunnen we verder gaan. Wil je me alleen als vriend, dan is dat ook goed.”
Kim keek Mike weer aan. “Echt?” vroeg ze. “Vind je het niet vervelend om alleen maar een vriend te zijn als je meer voor me voelt?”
Weer haalde Mike zijn schouders op. “Het zou niets anders zijn dan de afgelopen drie jaar. Ik denk dat ik wel bewezen heb dat ik alleen een vriend kan zijn. En dat wil ik ook zijn, als dat is waar jij behoefte aan hebt.”
Ze knikte langzaam terwijl ze weer naar haar thee keek. Ze had echt niet gedacht dat Mike zoiets voor haar voelde en dan had hij nog gepeild of zij hem ook leuk vond. Ze voelde zich schuldig dat ze hem al die keren had afgewimpeld, zonder het te beseffen. Dat moest iedere keer toch hard aangekomen zijn? En nog zat hij bij haar, dronk thee en sprak over een gewone vriendschap. Er verschenen tranen in haar ogen. “Waarom wil je bevriend zijn met mij? Je verdient beter.”
“Kim…” begon Mike, maar er viel een stilte waarin hij bedacht hoe hij dit het beste kon uitleggen. “Ik vind het gezellig als we samen wat tijd doorbrengen. Ik weet dat jij het op dit moment moeilijk vindt om te geloven dat je een fijne vriendin bent om te hebben, maar dat is zo.”
Kim zette haar voeten op de bank en sloeg haar armen om haar knieën. “Vertel ze dat eens op school, het populaire meisje ben ik zeker niet.”
“Maar je hebt vriendinnen.”
Daar haalde ze haar schouders bij op en Mike ging er niet verder op in. Op dit moment was het moeilijk voor haar om in te zien dat mensen om haar konden geven en dat ze haar aanwezigheid op prijs stelden. Ze zou zichzelf niet hebben gesneden als ze die depressieve gedachten haar niet in de ban hielden. Dus besloot Mike om een meer neutraal onderwerp aan te snijden en in te gaan op dingen waarvan hij wist dat ze het leuk vond. Zoals muziek.
Tijdens het gesprek leek Kim te ontspannen en ze kon weer glimlachen. Het was altijd een opluchting om dat te zien.
***
Een tijdje later was er weer een optreden in De Eik. De drie vrienden hadden zes liedjes voorbereid, zoals altijd. De streeftijd van het optreden was een half uur, maar dat moest niet exact gehaald worden. Iets langer of korter was geen probleem, daar deed niemand moeilijk over.
Nadat ze het vijfde hadden gezongen kondigde Siebe aan dat het laatste lied een solo-nummer was: Mike zou een lied ten gehore brengen dat hij zelf had geschreven.
Terwijl Mike plaats nam op een kruk en zijn gitaar pakte, gingen Wart en Siebe naar de tafel waar Peter en Kim zaten. Voor hun was het optreden nu voorbij en Wart zei wel wat te drinken te halen bij de bar.
“Dit lied schreef ik voor één iemand in het bijzonder,” zei Mike en zonder een verdere aankondiging begon hij te zingen.
Het was een liefdeslied, Kim kon er niets anders van maken. En ze kon maar één persoon bedenken voor wie het geschreven kon zijn. Dat vermoeden wilde ze graag bevestigen, dus keek ze naar het enige andere lid van het muziekgroepje die op dit moment bij hun aan de tafel zat. “Siebe…” begon ze met een zachte stem. “Schreef hij dat voor mij?”
Het was echter niet Siebe die antwoordde. “Voor wie anders?” vroeg Peter.
“Wist je dat hij…”
“Al een paar jaar verliefd op je is? Natuurlijk!”
“Waarom heb je me dat nooit gezegd?”
Peter keek zijn zus aan. “Omdat hij me dat gevraagd had. Maar aangezien hij het nu zelf heeft bekend, mag ik er ook over praten.”
Ondertussen was Wart teruggekomen met drie pilsjes en hij zette ze op de tafel. “Waarover praten?” vroeg hij, kijkend naar Peter.
“Dat Mike verliefd is op Kim,” antwoordde Siebe voor Peter dat kon.
“Oh, ja, dat.”
Er viel een stilte aan de tafel, ze luisterden naar het lied dat Mike zong. Het was een mooi lied, dat moest Kim toegeven, maar dat Mike talent had wist ze al. Dat hij graag zong en zelf liedjes schreef voor zijn act wist ze ook. Toch had ze dit niet verwacht. Ze keek naar haar broer, het was eigenlijk geen verrassing dat hij het wist, het waren goede vrienden, natuurlijk had Mike dat aan Peter verteld. En dat hij het had verteld aan Siebe en Wart, dat was ook logisch, ze moesten het programma bespreken en ze zouden vast hebben gevraagd wat voor lied hij alleen wilde zingen.
“Peter,” zei ze zacht en ze wachtte tot haar broer naar haar keek. “Hij heeft zeker ook verteld waarom ik bij hem op bezoek was, hè? Op de dag dat hij me vertelde dat hij van me houdt.”
Peter knikte. “Dat heeft hij ook verteld,” zei hij, zonder er dieper op in te gaan, Siebe of Wart moesten dat niet weten.
Nadat het lied was beëindigd, en Mike het applaus met een glimlach in ontvangst nam, ging hij naar de tafel waar zijn vrienden zaten. Siebe prees zijn lied nog voordat hij goed en wel zat en ook Wart zei dat hij goed gezongen had, maar waar het hem om ging was Kim en hij richtte zijn bruine ogen op haar.
“Mike…” begon Kim, die nerveus over haar armen wreef. “Je zei dat je het goed vond om alleen vrienden te zijn.”
“Dat is zo,” antwoordde Mike.
“Waarom schreef je dan zo’n lied? Je zong het voor het voor mij, dat weet ik.”
Mike knikte langzaam en liet een kleine glimlach zien. “Ik had erover nagedacht,” zei hij, “en hoewel ik altijd een vriend voor je zal zijn, heb ik besloten dat het mij vrij staat om te proberen jouw hart te veroveren.” Hij leunde iets naar haar toe. “Tenzij je het mij verbiedt.”
De wangen van Kim begonnen rood te kleuren, maar ze gaf hem geen antwoord. Ze wist niet eens zeker of ze het hem wel of niet wilde verbieden.
Haar stilte was voor Mike een bevestiging dat hij vrij was om het te proberen. Ze was misschien niet verliefd op hem zoals hij op haar, maar dat nam niet weg dat ze niet van hem kon gaan houden. Dus waarom zou hij het niet proberen?
Wat volgde was een periode waarin Kim af en toe werd uitgenodigd om ergens naar toe te gaan. Een filmpje, een etentje, een kermis. Nooit te vaak, nooit opdringerig. Maar na een tijdje moest Kim bekennen dat Mike eigenlijk toch wel een leuke jongen was. Hij was knap, lief, zorgzaam. Hij maakte haar aan het lachen en ze voelde zich altijd op haar gemak bij hem.
Op een mooie zondagmiddag wandelden ze door het Valkhofpark, Mike had zijn arm om haar schouder geslagen en haar hand lag in zijn rug, dat was er ingeslopen en ze vond het wel fijn. Ze stopten bij de Barbarossa-ruïne en daar keken ze elkaar aan. Ze stopte hem niet toen hij zijn hand op haar wang legde en ze leunde naar hem toe toen hij dat ook deed. Er volgde een zachte, tedere kus. Het voelde goed. Kim keek glimlachend naar Mike, maar glimlach op zijn gezicht en de tedere blik in zijn ogen deden haar hart bijna smelten.
“Ik hou van je,” fluisterde ze.
De glimlach van Mike werd breder en hij kuste haar opnieuw. Dat was precies wat hij had willen horen. Hij nam haar in zijn armen en hield zich even tegen zich aan, ze hield van hem, nu mocht hij van haar houden met heel zijn hart.
*** © Mariska Bekker ***