Dit verhaal is onderdeel van ‘het gewone leven kan soms ongewoon zijn’
***
Met een druk op de knop vulde het atelier zich met een helder licht en Siebe stapte naar binnen. De hoge kamer met witte muren en grote ramen op het noorden had hij bijgebouwd aan de boerderij waar hij met zijn gezin woonde. Overdag kon hij door de ramen het weiland zien waar de paarden graasden, nu waren ze zwart.
Hij haalde een leeg schilderdoek uit de kast en zette het op een van de schildersezels, daarna haalde hij er een in hoogte verstelbare kruk bij en zette die ervoor. Zodra hij zijn verf had verzameld en een palet had klaargemaakt voor gebruik ging hij zitten.
Siebe zette een bril op, hoewel hij het niet echt nodig had bij het schilderen had hij wel gemerkt dat het minder vermoeiend was voor zijn ogen om het dragen.
Met een penseel in de ene hand en zijn palet in de andere keek Siebe naar het witte doek. Zo bleef hij even zitten.
Na een keertje in en uit te ademen doopte hij het penseel in de lichtgroene verf en bracht het naar het doek. De haartjes van het penseel streelden het doek en lieten een spoor van groen achter. Met een vaste hand trok hij een rechte lijn, maar maakte ineens een krul. Het binnenste van de krul vulde hij in met lichtgeel. De lichte kleuren voelde goed vandaag.
Aan de muren van het atelier hingen een paar schilderijen, impressionistische weilanden, kleurrijke composities die geen bepaald thema hadden. Tussen de rustige en kleurrijke schilderijen viel eentje op: een grijs schilderij met een donkere schaduw in het midden. Dat had Siebe ooit in een neerslachtige bui geschilderd en had het ‘de geest in de regen’ genoemd.
Langzaam werd het doek gevuld met lichte kleuren en ronde vormen. Hij glimlachte terwijl hij wat oranje mengde met wit, zodat het wat lichter zou worden. Het was fijn om hier even in stilte te kunnen zitten en niets anders te doen dan te schilderen.
Sommige dagen vond hij het meeste rust of had hij het meeste plezier met het schilderen van landschappen. Andere dagen, zoals vandaag, had hij meer zin in expressief schilderen. Gewoon schilderen zonder een vooraf bepaald onderwerp.
Hoewel de lichte kleuren hem aanstonden, besloot hij dat het schilderij donkergeel nodig had, het zou een mooi contrast geven zonder schreeuwerig te worden.
Uiteindelijk was het onmogelijk om te zeggen hoe lang hij er gezeten had, er hing geen tikkende klok in zijn atelier, maar het schilderij was af. Hij rekte zich uit en geeuwde. Het doek was gevuld en het was mooi geworden. Tevreden stond hij op en ging naar de deur. Het werd tijd om naar bed te gaan.
Met een druk op de knop werd het atelier in duisternis gehuld, met het sluiten van de deur verdween het laatste licht.
*** © Mariska Bekker ***
~ Septemberschrijfchallenge van The Little Black Typewriter, dag 3 ~
(een personage dat een creatieve hobby beoefent)