Ik lig op mijn rug en kijk naar de sterren. Hun licht reist al een lange tijd door het heelal voor ik het kan aanschouwen. Stuk voor stuk zijn het herinneringen aan hoe de ster ooit geschenen heeft. Hoe ze nu schijnt? Geen idee, het zal nog een hele tijd duren voor het licht van de ster van nu tot bij ons komt.
Misschien ligt er ooit een nakomeling van mij in het gras naar de sterren te kijken en ziet die het licht van de ster van vandaag. Als een ster nu uitdooft, dan zien wij dat niet. Ooit zal het iemand opvallen dat de ster verdwenen is, als de laatste lichtdeeltjes hun eindpunt hebben bereikt.
Hoe wonderlijk is het dat we telkens als we omhoog kijken het verleden aanschouwen, hoe het licht de informatie van toen met zich meenam op de reis door universum, om het uiteindelijk aan onze ogen te bezorgen.
Ik blijf nog wat liggen en kijk naar de oude sterren en mijmer over hun toekomst.
*** © Mariska Bekker ***
~ Septemberschrijfchallenge van The Little Black Typewriter, dag 7 (tijdreizen) ~