Dit verhaal is onderdeel van ‘het gewone leven kan soms ongewoon zijn’
***
Een sleutel werd in een slot omgedraaid en de voordeur ging open. Twee mannen stapten het huis in. De eerste had het uniform van een agent aan, de tweede droeg een net pak.
“Waar vond de moord plaats?” vroeg de man in het nette pak.
“Volgt u mij maar, meneer Brekken,” antwoordde de agent.
De twee mannen liepen door de gang naar de deur die open stond. De vloer kraakte onder hun voeten voor ze door de deur de huiskamer binnen gingen.
“Dus,” begon meneer Brekken, die de kamer inliep en een opgevouwen papier uit zijn binnenzak haalde. “Hier lag het slachtoffer.” Hij bekeek het document. “De schutter heeft vanaf de deuropening geschoten en het slachtoffer was in de rug geraakt.”
“Inderdaad,” beaamde de agent.
“De vloer kraakt, het slachtoffer moet de dader hebben horen aankomen en toch was hij in zijn rug geschoten?”
“Daarom gaan we uit van de partner.”
“Natuurlijk,” antwoordde meneer Brekken, die bedachtzaam knikte. “Het slachtoffer wist dat zijn partner thuis was en keek dus niet op toen hij de vloer hoorde kraken.” Hij draaide zich om, zodat hij de agent recht kon aankijken. “De aanklager zal het daar op willen spelen, maar er kan een insluiper zijn geweest, mevrouw zei dat ze in de kelder was toen ze het schot hoorde.”
“Het zou niet de eerste dader zijn die loog over haar locatie op het moment van de moord,” antwoordde de agent schouderophalend.
“Maar het is mogelijk, toch?” ging meneer Brekken verder. “Dat hij niet opkeek omdat hij dacht dat het zijn vrouw was, omdat hij niet verwachtte dat er iemand anders in het huis was.”
“Maar alleen zijn en haar vingerafdrukken staan op het wapen,” wierp de agent tegen.
“Ik denk dat de meeste misdadigers tegenwoordig wel slim genoeg zijn om op zijn minst een handschoen te dragen.”
“Meneer Brekken, ik begrijp dat u haar verdedigt, maar als er geen bewijs is voor haar alibi is het een verloren zaak.”
Meneer Brekken glimlachte fijntjes. “Ik heb nog nooit een zaak verloren. Ik nam de hare aan omdat ik geloof dat ze onschuldig is, maar vooral omdat dit een uitdaging is. En eentje die ik niet zal verliezen.”
*** © Mariska Bekker ***
~ Septemberschrijfchallenge van The Little Black Typewriter, dag 12 (een crime scene) ~