Dit verhaal is onderdeel van ‘het gewone leven kan soms ongewoon zijn’
***
Kim zat op de grond van haar slaapkamer met een pen in haar hand. Ze keek naar het blad voor haar. Er stond nog maar één zin op.
Redenen om door te gaan
Waarom was het zo moeilijk iets te bedenken? Iedereen zei altijd dat er altijd wel een reden was om door te gaan, om het niet op te geven. Om er geen einde aan te maken.
School? Nee, daar werd ze gepest door de populaire meisjes. En dan nog die onvoldoende voor biologie, daar had ze zo hard voor gestudeerd en nog was het haar niet gelukt. Tranen prikten achter haar ogen toen ze daar aan dacht. Ze had er echt haar best voor gedaan.
Familie dan. Familie, zoals haar ouders die gescheiden waren en nog steeds ruzie maakten.
En Peter… ja, haar broer. Ze hield van hem, maar hij studeerde in Amsterdam, dat leek onbereikbaar op dit moment.
Er zou een nieuwe CD van Within Temptation uitkomen, maar zo erg was het niet om dat te missen. En als ze het al op zulke basale dingen moest richten was het echt erg. Was er niets belangrijks in haar leven? Was zij zo onbelangrijk?
Langzaam legde ze de pen neer en keek naar het lege blad. In haar hoofd bleven de gedachten rond hetzelfde punt draaien, hoe ze er niet toe deed, dat niemand echt om haar gaf en dat haar leven geen zin had.
Het geluid van haar beltoon haalde haar uit haar malende gedachten en ze keek op de naam van de display.
Mike
Snel griste ze haar gsm op en drukte op de groene telefoon. “Mike?”
“Hallo Kim,” klonk zijn vrolijke stem. “Heb je iets te doen morgen?”
“Morgen? Nee…”
“Er is een expositie in de bieb van… een kunstenaar, ik ben zijn naam even kwijt. Siebe zei dat het de moeite was. Wil je mee?”
“Ja, lijkt me leuk,” antwoordde Kim.
“Goed, tegen vijf uur bij de bieb dan?”
“Ja, goed. Tot morgen dan.” Kim wachtte even tot Mike de connectie verbrak en ze liet haar gsm zakken.
Ze glimlachte.
Ze trok het blad naar zich toe en schreef er iets op.
Mike
Mike was een vriend van Peter, maar hij was ook een vriend van haar geworden. Een goede vriend. En als ze zich slecht voelde was hij er altijd voor haar. Waarom had ze daar niet aan gedacht? Soms was het moeilijk om aan de goede dingen te denken als ze depressief was. Gelukkig had hij gebeld, nu had ze iets om naar uit te kijken, want ergens naar toe gaan met hem was altijd wel gezellig.
Misschien moest ze hem vertellen wat zijn telefoontje gedaan had. Ze keek nog eens naar de lijst en deed het in de la van haar bureau. Misschien zou ze het vertellen, misschien ook niet, maar ze zou zeker naar die expositie gaan.
*** © Mariska Bekker ***
~ Septemberschrijfchallenge van The Little Black Typewriter, dag 14 (een redding/reddende engel) ~