“Goeiemorgen allemaal!” riep Andy terwijl hij de kinderafdeling binnenging. Zijn doktersjas hing open en een t-shirt met een uil erop was te zien. Onder de uil stond (eigen)wijs. Hij ging naar de verplegerspost om het belangrijkste van de dag te doen: zijn eerste kop koffie op het werk.
“Nieuwe opnames?” vroeg hij, terwijl hij wat verse koffie inschonk. Waarschijnlijk gezet door Anja als hij dat zo rook, dat was geluk hebben.
“Tessa Maes, afgelopen nacht binnengekomen via de spoed. Verpleegkundigen zijn bij haar geweest, maar sinds ze hier ligt nog geen arts.” De verpleegkundige gaf hem het dossier zodat hij het intakegesprek kon bekijken. “Ze wonen nog niet lang in Nederland.”
Andy knikte en sloot het dossier. “Dan begin ik mijn ronde met Tessa. Zijn haar ouders er ook?”
De verpleegkundige bevestigde dit.
Even later stond Andy naast het bed van Tessa. Hij stelde een paar vragen ter aanvulling van wat hij al gelezen had en legde uit wat ze konden verwachten. Op het einde vroeg hij of er nog vragen waren.
“Zijt ge aangesloten bij de orde der geneesheren?” vroeg de vader. “Is dat hier ook verplicht?”
“Orde der artsen heet dat tegenwoordig bij jullie, wel een beetje bijblijven, hè,” antwoordde Andy met een grijns, maar die vervaagde toen hij met zijn uitleg en antwoord begon. “In Nederland hebben we natuurlijk ook beroepsgroepen. Twee artsenbonden en dan nog wat bonden voor specialisten. Ik zit bij het Nederlands Artsenverbond en de Nederlandse Vereniging voor Kindergeneeskunde.”
“Jullie hebben hier twee artsenbonden?”
Andy knikte langzaam. “De oudste en grootste is Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering van de Geneeskunst, maar bijna 50 jaar geleden besloten sommige artsen dat ze het niet eens waren met hun standpunten omtrent abortus en euthanasie en werd het Nederlands Artsenverbond in het leven geroepen.”
“Wat is euthanasie en abortus?” vroeg Tessa vanuit haar bed.
Andy keerde zich naar haar met een gemoedelijke glimlach. “Niets waar jij je zorgen over hoeft te maken, je bent nog te jong en lang niet ziek genoeg om te moeten weten wat die dingen inhouden.”
Hij sloot het gesprek af en ging naar zijn volgende patiënt.
*** © Mariska Bekker ***
~ Geinspireerd door de Septemberschrijfchallenge 2019 van Schrijfdroom ~